Τα παιδιά των ναυτικών είναι ναυτικοί για πάντα



Σε συνέχεια της χθεσινής εγγραφής μου (ομιλείτε με πλοίο)και το οποίο παραδόξως εξαφανίστηκε (ψάχνω τον τρόπο επαναφοράς), επειδή έφερα πολλά στο μυαλό μου, θέλησα και σήμερα να συνεχίσω πάνω στο ίδιο θέμα. Δηλαδή να αναφερθώ στις οικογένειες των ναυτικών που παλαιότερα αποτελούσαν το 80 τοις εκατό του πειραϊκού πληθυσμού. Όμως ένα άρθρο του καταπληκτικού http://www.naytilia.gr/ το οποίο πάντα διαβάζω με προσοχή, με έκανε να το πάρω όπως είναι και να το παρουσιάσω εδώ. Αν είχα την τόλμη να εμφανίσω ένα από τα γράμματα του πατέρα μου, ακριβώς το ίδιο με αυτό το γράμμα αυτού του ναυτικού θα ήταν.



"ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΝΑΥΤΙΚΟΥ Εν Πλω


Γλυκιά μου! και σήμερα ο καιρός λυσσομανάει. Τρεις μερες τώρα μας κτυπάει αλύπητα. Το πρωί κόπηκε μια μπιγα και είχαμε περιπέτειες μέχρι να ανέβουν οι ναύτες να την δέσουν. Δουλεία και αυτή! Με θάλασσα βουνό και να πρέπει να ανέβεις σαν χιμπατζής, με κίνδυνο να σε πάρει η θάλασσα. Αλλά δω δεν υπάρχει δεν παω. Κάποιος πρέπει να παει. Αύριο είναι Χριστούγεννα αλλά για αυτούς που είναι σπίτι τους με τους δικούς τους. Για μας ποια θα είναι η διαφορά? Εγώ , την ώρα που όλοι στην πατρίδα θα κάνουν ρεβεγιόν, θα κατεβαίνω στο μηχανοστάσιο. Θα κτυπήσει το τηλέφωνο και θα ‘ναι ο Καπετάν Χρήστος από την γέφυρα για να πούμε της ευχές.. Άντε χρόνια πολλά ,και του χρόνου σπίτια μας . Βαρέθηκα να το άκουω είκοσι χρόνια τώρα σε κάθε γιορτή. Αν μας αξιώσει ο Αι Νικόλας μόνο με την σύνταξη θα ήμαστε σπίτια μας. Καλή μου ,θα προσπαθήσω να σε πάρω τηλέφωνο, αλλά αυτές τις μέρες είναι δύσκολο γιατί θέλει να μιλήσει όλος ο κόσμος. Και τι να σου πω? Τίποτα. Θα με ρωτήσεις αν είμαι καλά και εγώ πάλι θα σου πω ψέματα. Το μόνο που θέλω είναι να ακούσω την φωνή σου και την φωνή των παιδιών μας. Και μετά θα κλειστώ στην καμπίνα για να μην βλέπω άνθρωπο. Αυτές τις μέρες η μοναξιά είναι ποιο έντονη. Στο μυαλό μας έρχεται η οικογένεια μας και η πατρίδα. Θέλω να σου πω πόσο μου λείπετε, πόσο θα ήθελα να ήμουν εκεί μαζί σας. Να ψωνίζαμε δώρα για τα παιδιά, να τα δω να τρέχουν χαρούμενα .Να ντυθούμε το βράδυ στο ρεβεγιόν, με δυο ρούχα της προκοπής και όχι με αυτήν την κωλοφόρμα, που μόνο πλαστικός χειρούργος θα βγάλει από πάνω μου. Στολίσαμε και δέντρο στην τραπεζαρία, αλλά από το μπότζι έχει γίνει σαν νάνε από την πυρκαγιά. Προσπάθησε και αυτός ο φουκαράς ο μάγειρας να φτιάξει μελομακάρονα, αλλά τα κτυπάς στον μπουρμε και γυρνούν πίσω. Όσο για αύριο θα μας κάνει γαλοπούλα με πατάτες στο φούρνο, Τι να σου κάνει, από τις Φιλιππίνες είναι ο άνθρωπος και πρώτη φορά με Ελληνικό βαπόρι. Τέσσερις Έλληνες ήμαστε όλοι και όλοι Ο καπετάνιος ο γραμματικός ο πρώτος και εγώ. Προσπαθούνε καμιά φορά πότε ο Πρώτος πότε ο γραμματικός να κάνουνε κάνα φαει Ελληνικό της προκοπής, που να τρώγεται..

Διακόπτω να κατέβω στο μηχανοστάσιο γιατί κάτι έγινε ........

Μια ζημία στο delaval πετρελαίου ήταν. Δώρο για αύριο Χριστούγεννα..Θυμάμαι πέρσι πάλι τα ίδια. Σας πήρα τηλέφωνο και ήσασταν όλοι μαζεμένοι σπίτι για ρεβεγιόν. Να ξέρες πόσο ζήλεψα. Πήγα στην καμπίνα και ήπια μισό μπουκάλι μόνος μου. Όταν με σκατζάρανε, δεν μπορούσα να σηκωθώ. Αυτές τις μέρες το ποτό είναι ο καλύτερος φίλος. Αλλά μερικές φορές είναι και επικίνδυνος. Πέρσι στο άλλο βαπόρι που ήμουν, είχε σουρώσει ο γραμματικός. Κάποια στιγμή θυμήθηκε το σπίτι του και τα παιδιά του, έδωσε μια με το χέρι του σε ένα ποτήρι και του άνοιξε το χέρι στα δυο. Τρεις ώρες παλεύαμε με τον καπετάνιο να του ράψει το χέρι, στεγνά σαν να ‘ταν τσουβάλι. Και αυτός ο φουκαράς να ουρλιάζει από τους πόνους μέχρι που λιποθύμησε. Μετά δεν βάλαμε μπουκιά στο στόμα, πήγαμε όλοι για ύπνο. Αυτές είναι γιορτές! Γλυκιά μου πόσο μου λείπεις! Έφυγε και η μυρωδιά σου από το μαξιλάρι που μου έδωσες. Μάλλον την ρούφηξα όλη. Τώρα και αυτό μυρίζει βαπόρι. Το τελευταίο σου γράμμα το έχω μάθει απέξω. Κάθε μέρα μετά την βάρδια κάθομαι και το διαβάζω. Μου γράφεις ότι τα παιδιά μεγαλώνουν,και η μικρή περπάτησε... θα έρθω και δεν θα τα γνωρίζω. Ο καιρός όσο παει και γίνεται και χειρότερος, και έχουμε μπροστά μας άλλες τέσσερις μέρες ταξίδι μέχρι το Laos. Μέρος να σου πετύχει! Ούτε στο ντοκο δεν μπορείς να βγεις, αν έχει νυχτώσει Παω τώρα για ύπνο, δεν αντέχω άλλο κλείνουν τα μάτια μου. Θέλω αυτές οι μέρες να περάσουν όσο ποιο γρήγορα γίνετε. .

Το γράμμα αυτό δεν ξέρω αν θα στο στείλω. Απλά σήμερα που είμαι και πάλι μόνος, ήθελα να σου μιλήσω. Άντε χρόνια πολλά και του χρόνου σπίτια μας!ΧΑΧΑΧΑΧΑ! και του χρόνου σπίτια μας! Μάλλον το παραξήλωσα ..το άδειασα το μπουκάλι!"



Απόσπασμα από το http://www.naytilia.gr/

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑΥΤΙΚΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"