Άγιος Νικόλαος Κερατσινίου. Δια χειρός Γεωργίου Καραϊσκάκη



 

 Ο Ναός του Αγίου Νικολάου Κερατσινίου: 

Ο Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Κερατσινίου είναι ο μοναδικός ναός στην ευρύτερη περιφέρεια του Πειραιά που είναι αυθεντικός από την εποχή της επανάστασης. Θεμελιώθηκε γύρω στα 1820 από τον ίδιο τον Γεώργιο Καραϊσκάκη προς τιμή του Αγίου Νικολάου και σκοπό είχε να καλύψει τις θρησκευτικές ανάγκες του στρατοπέδου του που ήταν ακριβώς σε αυτό το σημείο.

Από εκεί άλλωστε και μέχρι σήμερα δύναται να δει κάποιος μέχρι και τον φαληρικό όρμο εάν σταθεί πάνω από το ύψος των πολυκατοικιών που κρύβουν τον ορίζοντα
Άκρως στρατηγικό σημείο για να στηθούν και τα ταμπούρια που σωρούς ακόμα τα βλέπουμε μέχρι σήμερα.




 Κάποτε στο ναό αυτόν και στο εσωτερικό του, υπήρχαν αφιερώματα (τάματα) των Ελλήνων επαναστατών όπως κανδήλες, σταυροί, σπαθιά, πιστόλες και ζωνάρια. Όμως μετά τον θάνατο του Καραϊσκάκη δυστυχώς όπως όλοι φοβούνταν ότι θα συμβεί το στρατόπεδο του Κερατσινίου, ο οχυρωμένος λόφος της Καστέλλας, αλλά και τα υπόλοιπα οχυρωμένα σημεία του Πειραιά που οι Έλληνες με θυσίες και αίμα κατέκτησαν, εγκαταλήφθηκαν. Οι Έλληνες πριν φύγουν έθαψαν τα βαριά κανόνια ενώ έριξαν τα πυρομαχικά σε πηγάδια που υπήρχαν ολόγυρα. Όταν έφτασαν οι Τούρκοι ασβέστωσαν το εσωτερικό του ενώ άρπαξαν ό,τι βρήκαν.


Το 1837 οι κάτοικοι της γύρω περιοχής οικοδόμησαν έναν άλλο ναό δίπλα στα ερείπια του παλαιού ναΐσκου. 



Το 1879 ο ναός ανακαινίσθηκε και έγινε προσπάθεια να γίνει Μοναστήρι, ενώ το 1963 οικοδομήθηκε ο σημερινός ναός του Αγίου Γεωργίου προς τιμή του Γεωργίου Καραϊσκάκη που ολοκληρώθηκε μόλις το 2000. 

Ο νέος ναός "ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ" μετά από περιπέτειες και αυτός όπως είναι σήμερα αφιερωμένος στο όνομα του μεγάλου αγωνιστή

Μέρος από τα παλιά ταμπούρια έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα ως τοίχος του ναού
 

 
Σε επιχείρηση που έλαβε χώρα τη νύχτα της 22ας Απριλίου 1827 στο Φάληρο είχε συμφωνηθεί να μην ξεκινήσει κανείς  από το ελληνικό στρατόπεδο αψιμαχίες και να επικρατήσει απόλυτη ηρεμία. Ο Λόρδος Κόχραν είχε αποφασίσει η επίθεση να γίνει κατά μέτωπο με μεταφορά των ελληνικών δυνάμεων στη θέση ΤΡΕΙΣ ΠΥΡΓΟΙ (σημερινό Παλαιό Φάληρο) την επομένη ημέρα. 

Το βράδυ της ίδιας ημέρας θα γινόταν η μεταφορά των Ελλήνων από το Τουρκολίμανο και το Πασαλιμάνι. Συνεπώς μεσολαβούσαν κάποιες ώρες ανάπαυσης για όλους και περισσότερο για τον Καραϊσκάκη που ήταν εξασθενημένος από τις ταλαιπωρίες και είχε πυρετό. Όμως ακούστηκαν πυροβολισμοί από το Κρητικό Οχύρωμα. Οι Κρητικοί προκαλούσαν τους Τούρκους δοκιμάζοντας τα νέα όπλα που μόλις είχα παραλάβει. 

Κατ'  άλλους Υδραίοι και Κρητικοί που αποτελούσαν την δύναμη των νησιωτών και δρούσαν από κοινού στα ίδια ταμπούρια, είχαν περιέλθει σε κατάσταση μέθης από κρασί που τους δόθηκε παρά τις εντολές για γενική ανάπαυση. Οι εχθροπραξίες γενικεύτηκαν. Ο Καραϊσκάκης παρότι άρρωστος βαριά, έφτασε στον τόπο της συμπλοκής. Εκεί μια σφαίρα τον τραυμάτισε θανάσιμα στο υπογάστριο.

Τον επιβίβασαν γρήγορα από το Τουρκολίμανο σε μια βάρκα με συνοδό τον Γιωργάκη Βάγια και τον μετέφεραν στο πλοίο του Λόρδου Κόχραν "Σπαρτιάτης" καθώς σε αυτό επέβαινε ο Ελβετός ιατρός Gosse που θα μπορούσε να του προσφέρει ιατρική φροντίδα. Ο ίδιος ζήτησε να μεταφερθεί στη Σαλαμίνα και υπαγόρευσε την διαθήκη του. Πέθανε στις 4 τα ξημερώματα, στις 23 Απριλίου, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής. 

Στους άνδρες του αργότερα είπαν ότι μεταφέρθηκε στην Αίγινα διότι φοβήθηκαν ότι αν τους έλεγαν την αλήθεια, δηλαδή ότι τον πήγαν στη Σαλαμίνα, οι Ρουμελιώτες θα αποχωρούσαν για να πάνε στην κηδεία του.  


Παλιός ξύλινος σταυρός πάνω από την πύλη εισόδου του παλιού ναού


Η οδύσσεια των λειψάνων του:

Όπως είπαμε αμέσως μετά τον θάνατό του ενταφιάστηκε στον Άγιο Δημήτριο Σαλαμίνας. Το 1835 ο Βασιλιάς Όθων με βασιλικό διάταγμα έκανε ανακομιδή των λειψάνων του και τα μετέφερε στο Φάληρο. Η μεταφορά τους έγινε με το κότερο Ναυτίλος Ι και ακολούθησε μεγαλοπρεπή τελετή στην οποία ο Σπύρος Μήλιος ζήτησε από τον Βασιλιά να προστατεύσει τις κόρες του Καραϊσκάκη που ήταν άπορες.

Όμως το μνημείο που οικοδομήθηκε προς τιμή του έπρεπε να μετακινηθεί όταν φτιάχτηκε το Στάδιο Καραϊσκάκη (δεκαετία του εξήντα) και έτσι έγινε νέα ανακομιδή και μεταφορά έμπροσθεν αυτού, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα. Σύμφωνα δε με ανακοίνωση του ναού Αγίου Δημητρίου Σαλαμίνας το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων βρίσκεται στο Φάληρο ενώ ένα μέρος βρίσκεται εντός του ναού (του αρχικού τάφου) ενώ παλαιότερα υπήρχε και αίτημα του τόπου γεννήσεως του ήρωα (Μαυρομμάτι Καρδίτσας) για μεταφορά των λειψάνων του εκεί. Αργότερα το αίτημα αυτό αποσύρθηκε όταν διαπίστωσαν ότι αποδίδονται μεγάλες τιμές στο μνημείο του Νέου Φαλήρου, αντάξιες ενός ήρωα. 

Ο παλιός ναός "ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ" και ο νέος ναός "ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ" στέκονται δίπλα δίπλα. Ο πρώτος φτιαγμένος από τον Καραϊσκάκη, ο δεύτερος αφιερωμένος σ΄ αυτόν.



Η συνέχεια του αγώνα και ο Ανάλατος:

 Το στράτευμα δίχως τον Καραϊσκάκη, αναγκάστηκε να υπακούσει στους Βρετανούς Κόχραν και Τζόρτζ και φυσικά μια μέρα αργότερα έπαθε την πανωλεθρία στην Μάχη του Ανάλατου (24 Απριλίου 1827), σημερινή Νέα Σμύρνη, αφού οι δύο "Εγγλέζοι" διέταξαν κατά μέτωπο επίθεση, κάτι που ήταν καταστροφικό ενώ ο Καραϊσκάκης από την αρχή υποστήριζε ότι έπρεπε να διεξαχθεί πόλεμος χαρακωμάτων.

Από την καθαρή αυτή αποτυχία του σχεδιασμού επίθεσης εκ μέρους των δύο "Εγγλέζων" που τέθηκαν με απόφαση της Συνέλευσης της Τροιζήνας επικεφαλής του κατά ξηρά και θάλασσα αγώνα, σκοτώθηκαν 2 χιλιάδες Έλληνες οι περισσότεροι Σουλιώτες και Κρητικοί αναμεσά τους οι: Ιωάννης Νοταράς, Λάμπρος Βεΐκος, Κίτσος Τζαβέλας, Αθανάσιος Μπότσαρης, Φωτομάρας, Γεώργιος Διάκος και ο Συνταγματάρχης Ιγγλέσης. Διακόσιοι σαράντα Έλληνες πιάστηκαν αιχμάλωτοι και αποκεφαλίστηκαν αφού πρώτα διαπομπεύθηκαν. Ο Μακρυγιάννης σώθηκε από τα γρήγορα πόδια και πνευμόνια του, όπως έγραψε και ο ίδιος. 

Ο Γάλλος Φιλέλληνας Κάρολος Φαβιέρος που έβλεπε έγκλειστος από την Ακρόπολη το τι πήγαιναν οι Έλληνες να τολμήσουν  είπε:
 "Οι καλοί άνθρωποι ούτοι εντός ολίγου θα απωλεσθώσιν" και επειδή δεν είχε μάθει ακόμα τον θάνατο του Καραϊσκάκη εξέφρασε την απορία πως ο Καραϊσκάκης είχε πέσει σε τόσο μεγάλα στρατιωτικά αμαρτήματα.

Πλατεία Καραϊσκάκη

"Δεν το αρνούμαι, πως όταν θέλω γίνομαι άγγελος και όταν θέλω διάβολος. Εις το εξής αποφάσισα να γίνω άγγελος"

Και πραγματικά έγινε ο καλός άγγελος της πατρίδας. Αυτό το είπαν οι ίδιοι οι τούρκοι. 
-Εμείς έχομεν τον Κιουταχήν και οι Έλληνες τον Καραϊσκάκη. 
Δυό λιοντάρια πολεμούν να φάει το ένα τ΄ αλλο. (Κι όμως κάποτε ευρέθηκαν μαζί και συνομίλησαν. Και αυτό έλαχε να γίνει στον Πειραιά τον Αύγουστο του 1826, στην γαλλική ναυαρχίδα που ήταν αγκυροβολημένη μερικά μέτρα μακριά από τη νησίδα Σταλίδα στην Καστέλλα).


1 σχόλιο:

keti είπε...

Συγχαρητήρια για το άρθρο σας ! ως παλαιά κάτοικος της περιοχής θα ήθελα να προσθέσω οτι ο ναός ήταν αχυροσκεπής πριν την επισκευή του σε χαμηλότερο επίπεδο απο αυτό που βρίσκεται τώρα ! κατα την προσωπική μου άποψη θα έπρεπε να είχε δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στην ανακατασκευή του ούτως ώστε να κρατηθεί η παλαιά μορφή του .Όσο για τον Ναο του Αγ Γεωργίου δεν γνώριζα οτι ήταν μοναστήρι !

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"