Το ατμόπλοιο που λεγόταν "Άνδρος" της Νανάς Ιωαννίδου

Το Ατμόπλοιο ΑΝΔΡΟΣ φορτώνει και ξεφορτώνει με λέμβους. Την εποχή εκείνη στα περισσότερα νησιά δεν υπήρχε λιμένας

Δε νοείται ιστολόγιο του λιμανιού του Πειραιά που να μην έχει ιστορία για ένα πλοίο του και ένα παλιό ταξίδι!
Τι πλοίο όμως ! Το είχα ξαναγράψει στα μπλογκς, νέα του Μοσχάτου και στο Μοσχατούπολις, γιατί καταγράφει μια άλλη εποχή και οι αναγνώστες μου έδιναν κάθε φορά κι άλλες πληροφορίες, έτσι τώρα θα σας το γράψω πιο ολοκληρωμένο.

Η αρχή έγινε όταν ένα βράδυ το βλέμμα μου έπεσε σ΄ ένα ναυτικό μπλογκ, όπου είχε διάφορα παλιά ονόματα πλοίων κι εκεί έμαθα ύστερα από μισό και......αιώνα για το έτος κατασκευής του πλοίου των παιδικών μου χρόνων !

 Τις εποχές του '50-΄60 οι ιαματικές λουτροπόλεις στην Ελλάδα, έσφυζαν από ζωή. Οι άνθρωποι διέμεναν σε μεγάλα ή μικρά ξενοδοχεία, αλλά και σε απλά δωμάτια, σ΄ αυτές τις λουτροπόλεις κάμποσες μέρες το χρόνο, προκειμένου να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη υγεία τους μ΄ αυτά τα ζεστά μπάνια. Οι ιατρικές συμβουλές παρέχοντο επί το πλείστον από γειτόνους !
Αυτό συνέβη και σε μας
- Κε Γεράσιμε, είπε μια γειτόνισσα στον πατέρα μου, καλέ, τι πάτε όλο στην Αιδηψό ! Να έλθετε στο νησί μου, στη Νίσυρο, μια κ΄ έξω τ΄ αρθριτικά!
-Μετά χαράς κα Μαρία ! είπε ο πατέρας, (η μητέρα ρώτησε καλού κακού, και τον γείτονα γιατρό μας, Ν. Μαλιάκο) 

Έτσι ένα καλοκαίρι του '54, μαζί με την οικογένεια του θείου μου 8 άτομα συνολικά, σαλπάραμε από Πειραιά για Νίσυρο στα Δωδεκάνησα (3 καλοκαίρια συνέχεια) με το πλοίο της άγονης γραμμής που λεγόταν "Άνδρος".

Ήταν ένα μικρό αργοκίνητο πλοίο, βαμμένο κατάμαυρο με μια κίτρινη φαρδιά γιρλάντα κάτω από την κουπαστή, σου φάνταζε στιβαρό.
Στα 14 χρόνια μου το φοβήθηκα πολύ !
Είχε 2 πανύψηλα άλμπουρα δεξιά κι αριστερά κατακίτρινα και μια τσιμινιέρα στο μέσον άσπρο-κίτρινη υπερμεγέθη που του έδινε παράλληλα μια μεγαλοπρέπεια.
Η πλώρη του παράξενα κάθετη και η πρύμνη του πολύ κομψή που ανέμιζε στο κοντάρι του μια σημαία.
Όταν έκανε τις μανούβρες στα λιμάνια των νησιών για να βάζει πλώρη, το ζόρι του σου έκοβε την ανάσα !
Ατέλειωτο κρα κρα κρα ! τώρα έλεγες θ΄ ανοίξει και θα μας καταπιεί η θάλασσα!
Το δρομολόγιο της άγονης γραμμής ήταν Αστροπαλιά, Πάτμο, Λέρο, Κάλυμνο, Κώ, Νίσυρο, Σύμη, Τήλο, Αγ. Νικόλα, Κάρπαθο, Κάσο, Χάλκη, Ρόδο μετ΄ επιστροφής.

Τότε τα νησιά αυτά εκτός της Ρόδου δεν είχαν μαρίνες, ούτε προβλήτες και ασφαλώς δεν πρυμνοδετούσαν!
Την αποβίβαση και επιβίβαση των επιβατών και φορτίων την έκαναν με λέμβους στο ανοικτό πέλαγος του λιμανιού και στην όλη ταλαιπωρία.....όταν ήταν ημέρα στηριγμένοι εμείς στις κουπαστές, με τις ώρες κάναμε χάζι. Το βράδυ όμως όπως όλα αυτά τα νησιά δεν είχαν ακόμα ηλεκτροδοτηθεί, όταν έφθανε το πλοίο στο λιμάνι, έβλεπες μέσα στ΄ άγρια μεσάνυκτα ξαφνικά από το πουθενά, στο απόλυτο σκοτάδι, να εμφανίζεται μια λέμβος μ΄ένα φανάρι, με αλαφιασμένους ανθρώπους ανάκατα μ΄ εμπορεύματα, ν΄ ανεβαίνουν σαν να ερχόντουσαν από τα τάρταρα της θάλασσας!
Άλλοι να περιμένουν με στωϊκότητα για να κατέβουν, για να τους καταπιεί κι αυτούς η θάλασσα...και το απόλυτο σκοτάδι.
Φυσικά τότε οι άνθρωποι, εκτός εξαιρέσεων, ταξιδεύαμε κατάστρωμα και με κοφίνια, με τα εφόδια τροφής για το μακρινό ταξίδι.

Μια χοντρή κουβέρτα κατάχαμα, μαξιλαράκια, σεντόνια, 2 μικρές κουβερτούλες, ένα κομμάτι ύφασμα χακί από αλεξίπτωτο απομεινάρι του πολέμου για τέντα του ήλιου, με τα σχετικά σχοινάκια για να την δέσουμε! Δύο πολυθρόνες ξύλινες, μια μεγάλη βαλίτσα τσίγγινη με τα ρούχα μας και μια μικρότερη ξύλινη και στο κοφίνι μπόλικα παξιμάδια, τυρί κασέρι, κεφτεδάκια, τυρόπιτες σπιτικές ανατολίτικες ψωμομέμενες, αυγά βραστά, ψωμάκι, νεράκι αλλά και μπισκότα ένα ντενεκέ! για μας τα 4 συνολικά παιδιά των 2 οικογενειών.

Ο πατέρας Ανατολίτης ήταν της άποψης, η θάλασσα θέλει γεμάτο στομάχι! από τότε μέχρι τώρα εμείς τα παιδιά κρατάμε σταθερά την άποψή του! Και βεβαίως τριγύρω άλλες οικογένειες με τον ίδιο τρόπο, οι μεγαλύτεροι έπιαναν κουβέντες, τα μικρά έπαιζαν κατάχαμα πεντόβολα ή μ΄ ένα μολύβι σκιτσάριζαν σ΄ ένα χαρτί (η μητέρα φύλαγε γι΄ αυτό, το χασαπόχαρτο το χοντρό!), δεν ήταν ακόμα τα παιδιά υπερκινητικά και δεν κρατούσαν palmtop της ολοκληρωτικής μοναξιάς σας χεράκια τους!
Κ΄ εγώ τότε μπαίνοντας στην εφηβεία μου ένα πράγμα απασχολούσε το μυαλό μου. Είχα ακούσει στο σχολείο "η Νίσυρος εστί νήσος ηφαιστιογενής" και είχα πλάσει με την φαντασία μου τα σπίτια της Νισύρου μέσα σε ηφαιστιογενείς σπηλιές και με περιέργεια περίμενα την επιβίβασή μου σε μια από αυτές!


Τα τελευταία 5 χρόνια έμαθα από τον υπολογιστή μου! ότι το ΑΝΔΡΟΣ ήταν πλοίο κατασκευασμένο στην ΚΟΡΕΑ και ΥΠΗΡΞΕ ΘΑΛΑΜΗΓΟΣ ΑΓΓΛΙΚΗ ΤΟΥ 1908!!!
Ύστερα από μισό αιώνα πήρα τον εγγονό μου Φώτη και ξαναπήγα στη Νίσυρο. Η ευτυχία του να λέγεσαι γιαγιά!
Οι πρόσθετες πληροφορίες που μου δόθηκαν από τους αναγνώστες είναι το "Άνδρος" είχε μηχανές παλινδρομικές ΑΤΜΟΥ!
Ότι ανήκε εκείνη την εποχή στον εφοπλιστή Διαπούλη και είχε αλλάξει στη μακροχόνια πορεία του πολλά ονόματα, Αγγλικά, Ιταλικά, Ελληνικά.
Το Ατμόπλοιο ΑΝΔΡΟΣ δρομολογήθηκε στην άγονο γραμμή του δωδεκανησιακού συγκροτήματος το 1953

Το έχω δει και άσπρο βαμμένο στον υπολογιστή μ΄ ένα Δ (Διαπούλης), εγώ όμως το θυμάμαι το '54 έτσι όπως σ΄ αυτή την φωτογραφία του στην Κάσο, μαύρο με την γιρλάντα κίτρινη.

Το ΑΝΔΡΟΣ του Διαπούλη με το μεγάλο Δ στην τσιμινιέρα του  (φωτογραφία από http://aladinoy-andros.blogspot.gr)


Λιμανάκι Νισύρου (2007)
 
Στην φωτογραφία του 2007, ξανά στο λιμανάκι της Νισύρου, η Νανά με το εγγόνι της Φώτη και στο βάθος το κάστρο όπου δεσπόζει η εκκλησία της Εκατονταπυλιανής, έχοντας η Νανά περάσει μοναδικά εφηβικά πανηγύρια το Δεκαπενταύγουστο.
Την παραμονή, με τραπεζώματα από κοκκινιστά ρεβύθια, προσφορά σε όλο το εκκλησίασμα και ανήμερα κρέας με πατατούλες και γλέντι νησιώτικο.
Τα "καλύτερά μας χρόνια" πέρασαν!  

Νανά Ιωαννίδου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"