"Τα θερινά ταξείδια" του Στέφανου Δάφνη. Εντυπώσεις από το λιμάνι του Πειραιά το 1920


Εις την Πειραϊκή προκυμαία βλέπει κανείς τους περίεργους εκείνους τύπους που είναι εισιτηριοπωλητές αλλά και λεμβούχους. Με το διπλότυπο στο χέρι κυνηγούν κάθε διαβάτη ο οποίος εμφανίζει, έστω και κατά εικασία το εξωτερικό και τις κινήσεις επιβάτου.

- Άλλος για Σπέτσες, κύριοι, άλλος για Κρανίδι, για το Ναύπλιο δύο δραχμές

Ο άνθρωπος με το διπλότυπο σας καταδιώκει, εξαίρει τις ιδιότητες του ατμόπλοιου, την ταχύτητά του, τα κομφόρ που παρέχει. Και όταν του πείτε ότι δεν προτίθεστε να ταξιδεύσετε, δεν διστάζει να σας προτρέπει ότι είναι απαραίτητο να ταξιδεύσετε μέχρι της πατρίδος του κυρίου Ρέπουλη έστω και προς χάριν του. 

- Με δύο δραχμούλες κύριος, πάει κι έλα, παίρνετε τον αέρα σας. Τι ψυχή έχει ένα διπλό;

Το διπλό βεβαίως δεν έχει ψυχή. Έχουν όμως οι επιβάτες. Ουαί δε και αλλοίμονο στους θαλασσοπορούντες με συναγωνιζόμενο ατμόπλοιο. Ιδού π.χ. μια τοιαύτη Οδύσσεια.


Το βαπόρι είναι κατάφορτο από κόσμο. Στο κατάστρωμα διακρίνονται μαύρα πλήθη ανθρώπων. Στην γέφυρα του πλοιάρχου άλλος κόσμος. Στην πρύμνη, στην πρώρα, πάνω στις κουλούρες των σχοινιών, στοιβαγμένοι οι επιβάτες αναμένουν την πολυπόθητη στιγμή της αναχωρήσεως. Και οι βάρκες φέρνουν διαρκώς νέους επιβάτες και η ίσαλος γραμμή ολοένα κατέρχεται. Μερικοί, χάνοντας την υπομονή τους, υψώνουν φωνή.

- Άιντε καπετάνιε βάλε μπροστά !!

Αλλά ο πλοίαρχος παρακολουθεί τα συμβαίνοντα επί του άλλου στρατοπέδου, δηλαδή επί του καταστρώματος του αντιπάλου ατμοπλοίου επί του οποίου το ανθρωπομάζωμα διενεργείται από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, βράκες, βλαχόκαλτσες, σετακρούτες, ζεφυράκια, βέλα αραχνοΰφαντα, τσεμπέρια, κοφίνια, κασσέλες, γιδοπρόβατα, δέματα με μπακαλιάρους, σαρδελλοβάρελα, όλα ομού συμφύρονται σε μια αξιοθρήνητο δημοκρατική κοινωνία ανθρώπων και πραγμάτων. Και μεταξύ του συνωστισμού τούτου ολισθαίνουν οι γυρολόγοι πωλούντες μέντες για την θάλασσα και σιγαρέττα και κουλουράκια, ως και μικρά καθρεπτάκια των είκοσι λεπτών, στα οποία θα μπορούν κατόπιν να βλέπουν οι επιβάτες την μορφή τους αλλοιωμένη από την ταξειδιωτική ταλαιπωρία. Αγία υπομονή !



Μερικοί επιβάτες καθισμένοι στους πάγκους του καταστρώματος ροκανίζουν κολοκυθόσπορο. Μια γρηά νησιώτισα οκλαδόν καθισμένη κάτω στο έδαφος, κινεί το κεφάλι ρυθμικά, όπως τα γύψινα εκείνα αγάλματα που παριστάνουν Βουδδικάς θεότητας.

- Άιντε καπετάνιε και νυχτώσαμε

Τέλος ο πλοίαρχος δίνει το σημείο της αναχωρήσεως. Ακούγονται οι κρότοι της χονδρής αλυσίδας να στενάζει γύρω από το βαρούλκο. Οι βαρκάρηδες αλαλάζουν ως κουρσάροι. Η σειρήνα - οποίος εξευτελισμός του Ομηρικού θρύλου- μπήγει το ωτοσπαρακτικό ούρλιαγμά της στην ατμόσφαιρα. Η κίνηση επί του σκάφους λαμβάνει την όψη παραφροσύνης. Ο πλοίαρχος του αντιπάλου ατμοπλοίου επισπεύδει μόνο τότε την αναχώρηση. Το ζήτημα είναι τώρα ποιός να πρωτοφύγει !!


Σηκώνεται και στο άλλο πλοίο η άγκυρα. Ο πανζουρλισμός κυριεύει το ανθρώπινο στοιχείο και του δεύτερου ατμοπλοίου !!

Τέλος τα δύο συναγωνιζόμενα κινούνται, προχωρούν ως καλοφαγωμένα κήτη προς την έξοδο του λιμένος, απομακρύνονται βραδέως. Σείονται μανδήλια, εσάρπες, χέρια.

- Στο καλό, στο καλό

Τα δύο ατμόπλοια βρίσκονται τώρα έξω από το φανάρι, ανοίγονται στην θάλασσα. Και μετά τον συναγωνισμό σε αριθμό επιβατών, αρχίζει ο αγώνας ταχύτητας. Ο σκοπός είναι ποιο πλοίο θα πρωτοφθάσει στους ενδιάμεσους σταθμούς, όπου αναμένουν άλλοι επιβάτες. Στην Αίγινα, στην Ύδρα, στις Σπέτσες. Και ο ατμός κάνει τους λέβητες να τρέμουν και το κατάστρωμα καίει και οι επιβάτες ραντίζονται με ζέοντας υδρατμούς. Οι ζωηρότεροι των ταξιδιωτών ενθουσιάζονται. 

- Μπράβο καπετάνιε, μπράβο και τους φάγαμε

Το ένα βαπόρι προχωρεί, το άλλο το καταδιώκει. Οι γυναικούλες τρομάζουν, αλλά προσπαθούν να καθησυχάσουν τα παιδάκια. Και το παλαιό σκάφος τρέμει από τον θυμό του ατμού.

Και η θάλασσα απλώνεται γαλήνια, εκτυφλωτική από τον Ιουλιανό ήλιο, ως απέραντη ασφαλτοστρωμένη πλατεία. Δεν φυσά η παραμικρή αύρα. Κοιμάται ο Αίολος και ο Ποσειδών δεν φαίνεται διατεθειμένος, επί του παρόντος τουλάχιστον, να δείξει την ύπαρξη της τρίαινάς του. Όλα γύρω ακινητούν. Επί του καταστρώματος η αυτή μαρμάρινη ακινησία. Άνθρωποι και γιδοπρόβατα ταξειδεύουν όπως στο καράβι φάντασμα του παραμυθιού. Και παρά το μαρτύριο του συνωστισμού, φαίνονται όλοι ευχαριστημένοι, διότι ταξειδεύουν τόσο φθηνά !!

Πειραιάς 5 Ιουλίου 1920
Στέφανος Δάφνης 
  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"