Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και οι προεκλογικοί οβελίες


Του Στέφανου Μίλεση

Βρισκόμαστε στον Πειραιά του 1879 που αριθμεί μόλις 21.718 κατοίκους. Περίοδος Δημοτικών Εκλογών η χρονιά εκείνη και ο ανταγωνισμός των υποψηφίων για την Δημαρχία, κυριαρχεί με όλους του τρόπους, στην ζωή της πόλης. 

Ο Τρύφων Μουτζόπουλος από την μια πλευρά και ο Θεόδωρος Ρετσίνας από την άλλη. Ο Ρετσίνας υποστηριζόμενος από τους εμπόρους και τους βιομηχάνους (βιομήχανος και ο ίδιος) είχε τον αέρα της νίκης, καθώς είχε την υποστήριξη των "δυνατών" της πόλης, αλλά και καθώς απασχολούσε στα εργοστάσιά του πλήθος Πειραιωτών, ήλπιζε στην υποστήριξή τους. Έχοντας μάλιστα πεποίθηση για τη νίκη, παραθέτει ένα γεύμα με οβελίες δωρεάν, στον έρημο ακόμα λόφο της Καστέλλας, έξω από το μοναδικό κτίσμα που υπήρχε στην κορυφή του, το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.

Ο μικρός αυτός ναός, είχε ανεγερθεί από τον Περρωτή μόλις λίγα χρόνια πριν (ιστορία ναού Προφήτη Ηλία) και μετατράπηκε σε ενοριακός το 1883. Μέχρι όμως την εποχή που γίνεται το σούβλισμα του Ρετσίνα, όπως αναγράφεται και στα σχετικά ενθυμήματα της εποχής "Ο ναός του Περρωτού υπήρχε και μόνο στους πρόποδες είχαν κτισθή οικίαι τινές, και ιδία προς τος μεσημβρινοδυτικόν μέρος".

Η "προκαταβολική" εορτή του Ρετσίνα για τη νίκη που θα ακολουθήσει, συνοδεύεται από μουσική και μετά το πέρας του γεύματος, άπαντες κατέβηκαν με μορφή διαδήλωσης - Λιτανείας, στο κέντρο του Πειραιά και σταμάτησαν έξω από το σπίτι του "σίγουρου" για τη νίκη Ρετσίνα, που τότε βρίσκονταν στην συμβολή της Λεωφ. Σωκράτους με την Μπουμπουλίνας.
Εκεί μετά από πολλά "ζήτω", έφυγαν όλοι χορτασμένοι από οβελίες και νίκες!

Όμως ο Τ. Μουτζόπουλος, στις μόλις οκτώ ημέρες που μεσολάβησαν, από την ημέρα του γλεντιού στον Προφήτη Ηλία μέχρι την ημέρα των εκλογών, πέτυχε υποσχόμενος έργα που θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, με σοβαρότητα, ήθος και τιμιότητα να μετατρέψει την μέχρι τότε πλειοψηφία του Θ. Ρετσίνα σε μειοψηφία και να εκλεγεί πάλι Δήμαρχος Πειραιά (περίοδος 1879 - 1883). Τότε κυκλοφόρησε σ΄ όλο τον Πειραιά, ένα τραγούδι που έλεγε:
"Κρίμας τα ζήτω και τη λιτανεία
Και τ΄ αρνιά που φάγανε στον Προφήτη Ηλία
Ήταν πολύ νόστιμα είχανε κι αλάτι
Μα στερνά γενίκανε πίκρες και φαρμάκι"

Αυτή η Πειραϊκή προεκλογική ιστορία (πάθημα Δημάρχου), δείχνει ότι μπορεί το χρήμα, η δύναμη και η προβολή να υπερισχύουν τις περισσότερες φορές στις εκλογές, ενίοτε και με την μορφή οβελία (συνοδεία κουτόχορτου), αλλά όχι πάντα. Υπάρχουν και κάποιες φορές, που το εκλογικό σώμα, είναι αφυπνισμένο, καταλαβαίνει ποιος υποψήφιος διαθέτει ήθος, σοβαρότητα, ποιος αξιολογεί με μέτρο την αξιοκρατία και την εργατικότητα και ποιος δεν διαθέτει ούτε ίχνος από αυτά. Οι οβελίες πρέπει να μπαίνουν στην φωτιά μετά τη νίκη και όχι πριν, και το κυριότερο ο λαός όταν τρώει οβελία να μην το τρώει συνοδεία κουτόχορτου!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"