Η γνωριμία μου με τον Παύλο Νιρβάνα



Του Δημητρίου Ταγκόπουλου

Η γνωριμία μου με αυτόν τον Πειραιώτη, έγινε υπό όρους....τραγικούς. Ανήκε κι αυτός στο μαντρί, στην παρέα των Τράγων, που την είχε ιδρύσει ο αρχιτσέλιγκάς μας Δημήτρης Καμπούρογλου, με τον Στρατηγό Δούσμανη, με τον Άδωνι Κύρου της "Εστίας", με το Νίκο Λάσκαρη, με τον Δάσιο και με μερικούς άλλους καλοφαγάδες, στην περίφημη μπυραρία του Κλάϊν στα Πατήσια, όπου άλλοτε βρισκόταν η ιστορική μπυραρία Φίσσερ και που αργότερα κάποια κλινική θαρρώ.

Ο Νιρβάνας ήταν τράγος κι αυτός, όπως ήμουν κι εγώ, και τα σαββατόβραδα μαζευόμασταν όλοι μας εκεί, στην πάνω σάλα της μπυραρίας και τρώγαμε έναν περίδρομο και πίναμε μπύρα με τα τραγικά ποτήρια που είχε φέρει επίτηδες ο Κλάϊν από την Γερμανία, ποτήρια φοιτητικά, που είχαν έναν ορθωμένο τράγο πάνω τους και τρώγαμε και πίναμε τόσο, ώστε ήταν ανάγκη ύστερα να ξεκουμπώσουμε τα γιλέκα μας, να ξετεντώσουμε τις τιράντες μας, και να μείνουμε μια δυο ώρες ξαπλωμένοι, σε έδρες αναπαυτικές για να χωνέψουμε.

Θυμάμαι ένα βράδυ, στην κρίσιμη αυτή στιγμή, μπήκε ο Κλάϊν μέσα στην σάλα και μας ανήγγειλε με γερμανική απάθεια, πως μας είχε ετοιμάσει κι ένα γουρουνόπουλο του γάλακτος ψητό και ξέχασε να μας το σερβίρει. Φρίξαμε! Εμείς δεν μπορούσαμε να χωνέψουμε ότι είχαμε φάει, όχι να φάμε και γουρουνόπουλο!
Ο Κλάϊν ωστόσο έφερε το ροδοκόκκινο γουρουνόπουλο, κι ο Άδωνις σηκώθηκε φυσώντας σαν φάλαινα, από την έδρα του, κάθισε στο τραπέζι και σιγά σιγά το ξεκοκάλισε όλο μοναχός του.

Άλλο Σαββατόβραδο πάλι, στην ίδια κρίσιμη στιγμή, μπήκε ο Κλάϊν στην σάλα και μας είπε με θλιμμένο τόνο:
- Ξέρετε κύριοι, πέθανε ο πατέρας μου στην Γερμανία και επειδή μου άφησε κάποια κληρονομιά, σας προσφέρω εγώ από την τσέπη μου το γεύμα, το ερχόμενο Σάββατο!
Τα χάσαμε δεν ξέραμε εάν έπρεπε να συλλυπηθούμε ή να ευχαριστήσουμε τον περίεργο αυτόν Γερμανό κι από την αμηχανία μας έβγαλε ο Πρόεδρος των Τράγων, με ένα εξυπνότατο ανακάτωμα συλλυπητηρίου και ευχαριστήριου μαζί. 

Έτσι, στην εύθυμη εκείνη συντροφιά, συνδέθηκα κι εγώ περισσότερο με τον Νιρβάνα. Βέβαια τον γνώριζα από τα φοιτητικά μου χρόνια, που σπούδαζε κι αυτός ιατρική (τριτοετής αυτός, πρωτοετής εγώ στην ίδια επιστήμη) και που έδειχνε από τότε πως θα γίνει ένας Ναύαρχος της ιατρικής, ενώ εγώ απόμεινα απότακτος υποκελευστής της θείας αυτής επιστήμης.

Όμως τότε τον γνώριζα ως Πέτρο Αποστολίδη, που δημοσίευε τακτικά στίχους στον Πειραιώτικο "Απόλλωνα", του τυφλού ποιητή Σακελλαρόπουλου. Αργότερα τον γνώρισα και ως Παύλο Νιρβάνα, χρονογράφο πια του "Άστεως" και λόγιο που είχε κάνει την καριέρα του στα φιλολογικά Σαββατόβραδα στο σπίτι του Παλαμά, όπου πήγαινα τακτικά με τον Γιάννη Καμπύση

Έξω από την φιλολογική εκτίμηση που του έχω, τον εκτιμώ ξεχωριστά κι ως άνθρωπο, που δεν θυμώνει ποτέ, όσο κι αν τον πειράξεις, φιλολογικά εννοώ πάντοτε. Δεν έχει νεύρα. Όσο κι αν τον πειράξεις θα σου απαντήσει πάντοτε ευγενικά, με το γάντι, αρχίζοντας την φράση του στερεότυπα έτσι
- Ω ο αγαπητός μου φίλος...

Με όλους και με όλα συμβιβάζεται, κι όλοι τον αγαπούν και με όλους είναι φίλος. Έτσι, από τον συμβιβαστικό του χαρακτήρα, καταλαβαίνω και πως τα κατάφερε, το 1903 στην "γλωσσική έρευνα" του περιοδικού "Παναθήναια", να οργανώσει την "ελευθέραν μικτήν γλώσσαν", που να συμβιβάζεται με όλα τα γούστα και όλους να ικανοποιεί! 

Απόσπασμα από τα "Φιλολογικά Πορτραίτα 1886 - 1922" του Δημητρίου Ταγκόπουλου, (Μάιος 1922) 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"