Άλλος για την Κούλουρη; (Ο Κουλουριώτικος στόλος)


Του Στέφανου Μίλεση

Δεκάδες ελαφρά σκάφη ήταν άλλοτε παρατεταγμένα μπροστά από το Ρολόι. Ήταν τόσα πολλά στον αριθμό, που μόνο τα μισά κατάφερναν να επικοινωνεί η πρύμνη τους με την στεριά. Τα υπόλοιπα σχημάτιζαν μια δεύτερη σειρά αναμονής. Σχεδόν ίδια μεταξύ τους δύσκολα ξεχώριζαν και τα ονόματά τους ελάχιστη σημασία είχαν, εκτός κι αν ήσουν από εκείνους που τα χρησιμοποιούσες καθημερινά. 

Όσοι θυμούνται τα ονόματά τους είναι σαν να μνημονεύουν σύναξη Αγίων καθώς τα περισσότερα έφερναν τέτοια ονόματα! "Άγιος Νικόλαος", "Άγιος Κωνσταντίνος", "Αγία Τριάδα", "Άγιος Δημήτριος", "Άγιος Γεώργιος"...Μεταξύ των Αγίων υπήρχαν και κάποια που ξεχώριζαν..."Σαλαμίς", "Ανεμώνη", "Γιώργος".

Εκεί στην προβλήτα μπροστά από το Ρολόι, σχηματιζόταν μια ελαφριά γωνία στο σημείο όπου η Ακτή Μιαούλη συναντούσε την Ακτή Ποσειδώνος. Αυτή ήταν η λεγόμενη "Κουλουριώτικη Γωνιά" αραξοβόλι του "Κουλουριώτικου Στόλου" των γνωστών βενζινών. Ωστόσο τα πλοία τα λεγόμενα "Κουλουριώτικα" εκτός από προορισμούς εντός της Κούλουρης πήγαιναν και στο Πέραμα, που συνήθως είχαν ως πρώτη τους στάση!


Το συγκεκριμένο σημείο αποδόθηκε προς χρήση του Κουλουριώτικου Στόλου περί τα τέλη της δεκαετίας του '30, ενώ πριν το ίδιο σημείο ήταν γνωστό από την έντονη μυρωδιά του, καθώς εκεί έπεφταν τα ψαροκάικα που τροφοδοτούσαν με ψάρια την απέναντι ακριβώς Δημοτική Αγορά του Πειραιά. Τα πανέρια που ξεφόρτωναν λοιπόν τα καΐκια εξέπεμπαν μια τόσο δυνατή μυρωδιά που έφτανε μέχρι το παλαιό Δημαρχείο και την Αγία Τριάδα κάνοντας την παραμονή στην Πλατεία Θεμιστοκλέους που υπήρχε κάποτε εκεί αδύνατη, ειδικά όταν ο άνεμος φυσούσε κατάλληλα.

Τα ψαροκάικα λοιπόν έφυγαν και την θέση τους έλαβαν οι Κουλουριώτικες βενζίνες. Στην σκάλα της πρύμνης κάθε μιας από αυτές, υπήρχαν πινακίδες όμοιες με μικρούς μαυροπίνακες. Σε αυτές ανέγραφαν τις ώρες αναχώρησης και τον προορισμό κάθε βενζίνας. Δίπλα σε αυτές τις πινακίδες στέκονταν κάποτε και Ναύτες του Λιμεναρχείου καθώς η αναγραφή των δρομολογίων ήταν επιβεβλημένη όχι τυχαίως, αφού ουδείς εκ των καπεταναίων επιθυμούσε να αναχωρήσει χωρίς να είναι βέβαιος ότι ο αριθμός των επιβατών κάλυπτε τα έξοδα του δρομολογίου. Κάποιες φορές όταν Ναύτης δεν υπήρχε ειδικά σε ώρες που δεν ήταν αιχμής, μπορούσες να περιμένεις για ώρα πολλή μέχρι ο Καπετάνιος να αποφασίσει να φύγει. 



Λέγοντας Καπετάνιο στις βενζίνες εννοούμε συνήθως το ίδιο εκείνο πρόσωπο, που εκτελούσε παράλληλα και τα καθήκοντα του τιμονιέρη, του ναύτη, του εκδότη εισιτηρίων, αλλά και του εισπράκτορα ακόμα! Ο ίδιος όταν το σκάφος του ήταν στην προβλήτα, φώναζε προς προσέλκυση του κόσμου.

Οι βενζίνες φεύγοντας από την προβλήτα του Πειραιά έδιναν στους επιβάτες μια πλήρη εικόνα του λιμανιού. Από την προβλήτα της Τρούμπας, στου Ξαβέρη και απέναντι την Ηετιώνεια Ακτή. Παλαιότερα από την βενζίνα ήταν ορατός και το Σηματογράφος αλλά και τα Σιλό απέναντι όταν κατασκευάσθηκαν. Μόλις έβγαιναν από το λιμάνι σχεδόν αμέσως έπιαναν την λειψοκουτάλα (νησίδα της Ψυττάλειας) και αμέσως γινόταν ορατό από εκεί το βάθος του στενού όπου έγινε η θρυλική ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Σε εκείνο το ταξίδι ο πρώτος σταθμός, ο πλησιέστερος, ήταν η ναυπηγούπολη του Περάματος που κάποτε υπήρξε παραθεριστικό κέντρο για τους Πειραιώτες απίστευτης ομορφιάς που σήμερα είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε, με πευκοδάσος, καθαρή θάλασσα και φρέσκο ψάρι! 

Το Πέραμα το 1912


Δεύτερος σταθμός ήταν το Καματερό με το γραφικό του ύψωμα. Μόλις γινόταν και το πέρασμα της νησίδας του Αγίου Γεωργίου το σκάφος έπιανε στα Παλούκια συμπληρώνοντας μιάμιση ώρα διαδρομή! 

Στα παλαιότερα ακόμα χρόνια, συνέβαινε το παλιό θωρηκτό "Κιλκίς" να είναι δεμένο πάνω στην νησίδα του Αγίου Γεωργίου, για χρόνια παροπλισμένο, αποτελούσε ένα ακόμα σημείο παρατήρησης λίγο πριν την άφιξη στην Κούλουρη. 

Σχετικές αναρτήσεις:


"Σαλαμίνα, θεσπέσιες μνήμες" της Νανάς Ιωαννίδου

Σταύρακας ο Πειραιώτης του Μώρου (Από την ιστορία του Καραγκιόζη)


Του Στέφανου Μίλεση

Το θέατρο Σκιών που έγινε γνωστό απλά ως "Καραγκιόζης", ανεξάρτητα από την προέλευσή του, αναπτύχθηκε και εμπλουτίστηκε στην Ελλάδα, αποκτώντας με το πέρασμα του χρόνου, νέα στοιχεία και νέες μορφές μέσα από τις φιγούρες του.

Η επιτυχία ήταν δεδομένη καθώς κάθε νέα φιγούρα που παρουσιαζόταν ήταν ταυτισμένη με έναν διαφορετικό τύπο ανθρώπου, ανάλογα με την προέλευση καταγωγής που αυτή απεικόνιζε, μετατρέποντας μια απλή παράσταση του δρόμου, σε μια καταγραφή της ελληνικής ηθογραφίας!

Αν πιάσουμε ως παράδειγμα την ίδια την φιγούρα του Καραγκιόζη, θα δούμε ότι ταυτιζόταν με την μορφή του τότε μέσου Έλληνα, που ήταν τραγουδιστής, καλόκαρδος, αγαθός, πατριώτης και μόνιμα πεινασμένος!

Ο Μπαρμπαγιώργος ο τύπος του βουνίσιου Ρουμελιώτη, δυνατού αλλά επίσης αγαθού και ευκολόπιστου ανθρώπου που πάνω από όλα βάζει το συμφέρον της πατρίδας και όχι το δικό του.

Ο Χατζηαβάτης που εκφράζει τον γνωστό τύπο του δειλού που είναι συγχρόνως πονηρός και κόλακας.

Ο Σιορ Διονύσιος ο Ζακυνθινός, ο άρχοντας των Ιονίων που διαρκώς τραγουδάει καντάδες.

Σταδιακά οι αρχικές φιγούρες του Καραγκιόζη,  εκπροσωπούσαν όλους τους τύπους των ανθρώπων που υπήρχαν αμέσως μετά την επανάσταση στον πρώτο καιρό ύπαρξης του σύγχρονου ελληνικού Κράτους. Όμως οι φιγούρες αυτές, δεν θα μπορούσαν να μείνουν στάσιμες, αφού με το πέρασμα του χρόνου νέοι τύποι ανθρώπων εμφανιζόντουσαν στο προσκήνιο, αποτέλεσμα τόσο της ενσωμάτωσης νέων περιοχών στο αρχικό βασίλειο, όσο και της δημιουργίας αστικού πληθυσμού αλλά και προσφύγων αργότερα.

Η προσθήκη των νέων φιγούρων (νέων χαρακτήρων) στον Καραγκιόζη δεν γινόταν από έναν συγκεκριμένα, αλλά από διαφορετικούς καραγκιοζοπαίχτες, ανάλογα με την περιοχή που ανέβαζαν την παράστασή τους και την ανάγκη που ένοιωθαν να εκφράσουν εκείνο που έβλεπαν. Ένας από τους πρώτους Καραγκιοζοπαίχτες στην Ελλάδα ήταν και ο Βράχαλης. Πολλοί μάλιστα που ασχολούνται με την ιστορία του Θεάτρου Σκιών ισχυρίζονται πως θεωρείται και ο πατέρας αυτού του είδους, καθώς ήταν εκείνος που συστηματοποίησε την παράσταση. 

Ο Βράχαλης λοιπόν γύρω στο 1850 πρωτόπαιξε στον Πειραιά, απέναντι από το Τελωνείο και αργότερα όταν κατασκευάστηκε το Ρολόι (παλαιό Δημαρχείο) έστηνε την σκηνή του μπροστά σε αυτό. Αυτός είχε καθιερώσει η σκηνή (μπερντές) του Καραγκιόζη να έχει μήκος ένα μέτρο και ύψος μισό, διαστάσεις που διατηρήθηκαν για πολλά χρόνια, μέχρι που ο Χαρίλαος στην Θεσσαλονίκη έφτασε την σκηνή στα έξι μέτρα, καθιέρωσε και δεύτερο μπερντέ και εισήγαγε νέα σκηνογραφία.

Τελωνείο Πειραιώς 1934

Όταν ο Βράχαλης γέρασε και αποσύρθηκε άφησε στην θέση του στον τελευταίο βοηθό του τον Κόντο, που με την σειρά του έβγαλε πολλούς άλλους Καραγκιοζοπαίχτες. Όλοι οι επόμενοι όμως έλεγαν πως ήταν μαθητές του Βράχαλη του "Πειραιώτη", αφού εκείνος ήταν ο αρχικός δάσκαλος. Πλήθος καραγκοζοπαιχτών έγιναν γνωστοί στην Ελλάδα από την "Σχολή του Βράχαλη" όπως οι Κόντος, Λεβεντίνος, Γαρνίτας, ο Μίμαρος, ο Ρούλιας, ο Πάγκαλος, ο Μανωλόπουλος, ο Μελίδης. 

Διαφήμιση παράστασης Καραγκιόζη το 1935

Όλοι αυτοί προερχόμενοι από την ίδια "Σχολή" χρησιμοποιούσαν τους ίδιους χαρακτήρες ενώ κάποιοι εξ αυτών εισήγαγαν νέους. Ο Μίμαρος για παράδειγμα όταν πρωτοεμφανίστηκε στην Πάτρα εισήγαγε στον Θίασο Σκιών τον χαρακτήρα του Σιορ Διονύσιου που προαναφέραμε, καθώς η Πάτρα ήταν κοντά στα νησιά του Ιονίου και οι τύποι του Σιορ Διονύσου ήταν συνηθισμένοι εκεί. 

Ο Μίμαρος που λεγόταν στην πραγματικότητα Δημήτριος Σαρντούνης έλαβε το παρατσούκλι Μίμαρος καθώς ήταν εκπληκτικός μίμος! Ο Μανωλόπουλος προσέθεσε τα τρία κολλητήρια, δηλαδή τα τρία παιδιά του Καραγκιόζη, ενώ ο Μόλλας τον Μορφονιό!


Έτσι ένας άλλος "απόφοιτος" της "Σχολής του Βράχαλη" ήταν και ο Καραγκιοζοπαίχτης Μώρος που όλη του την ζωή ανέβαζε παραστάσεις στον Πειραιά. Ο Μώρος ήταν που εισήγαγε την μορφή του Σταύρακα του Πειραιώτη!

Ο Μώρος είχε για χρόνια την σκηνή του στην Πλατεία Κανάρη στο Πασαλιμάνι και εκεί πρωτοπαρουσίασε τον Σταύρακα (ο Τζίμης Σταυράκης ένα υπαρκτό πρόσωπο ήταν που ενέπνευσε στον Μώρο τον χαρακτήρα της φιγούρας) που αμέσως έγινε ανάρπαστος καθώς σκιαγραφούσε τον τύπο του μάγκα με το κομπολόι στο χέρι, τα μυτερά παπούτσια τα ψηλοτάκουνα με την χονδρή ζώνη που έκρυβε το μαχαίρι και την παράξενη αργκό του λιμανιού.

"Αδερφάκια γεια χαρά. Το σήμερις ημέρα, είμαι πολύ στεναχωρηθείς ένεκα ενός επεισόδιο που μούλαχε ψες το βράδυ. 

Και για να σας δώσω να ανθιστήτε τα περί υπόθεσις είναι τα εξής. Αδερφάκι Σταυράκη μου λέει το σήμερις ημέρα
δεν πρέπει να στεναχωριέσαι καθόλου, άσε στην πάντα όλα τα περί τέτοια, και μια και σε βρήκα πάμε να βρούμε καμιά φίνα ρετσίνα, να θυμηθούμε και εμείς για λίγο τα παλιά
Με μεζεδάκι και δια δελτίο μπακαλιαράκι τηγανιτό και με την ρετσινούλα την αγνή ήρθα στο τσακίρ κέφι και γουστάρισε η ψυχή μου ένα τραγουδάκι. Γιατί ρε να μην το κάνω; Μήπως πληροφορήθηκες ότι δεν πλερώνω;" 


Εκτός από τον Μώρο που πέθανε το 1937 και ο γνωστός Καραγκιοζοπαίχτης Χαρίδημος, με το θέατρο Σκιών που διατηρούσε για χρόνια στο Πασαλιμάνι διαιώνιζε τα ανδραγαθήματα του Σταύρακα. Ωστόσο περί τα τέλη της δεκαετίας του '50, ο θίασος του Χαρίδημου βρήκε καταφύγιο στον Συνοικισμό του Απόλλωνος.



Χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από το αρχικό τεύχος του 1937 με τίτλο "Η Ιστορία και η τέχνη του Καραγκιόζη - Πως προόδευσε εις την Ελλάδα, το Λαϊκό μας θέατρο των Σκιών". Μια παρουσίαση Γαλλικού Βιβλίου για τον Καραγκιόζη στην Ελλάδα, σε μετάφραση 32 σελίδων του δημοσιογράφου και καλλιτέχνη Τζούλιο Καΐμη. Προλογίζει ο Καραγκιοζοπαίχτης Αντώνης Μόλλας, με εικονογράφηση του Καραγκιοζοπαίχτη Δεδούσαρου. 

Ο Πρώτος Πειραιώτης Τερματοφύλακας



Του Στέφανου Μίλεση

Ο πρώτος Πειραιώτης Τερματοφύλακας από εμφανίσεως του ποδοσφαίρου στον Πειραιά, ήταν ο Χρήστος Αρζηνός.

Ο Αρζηνός μαζί με μια παρέα εκλεκτών παιδιών από οικογένειες του Πειραιά το 1906, είχαν σχηματίσει μια ομάδα που το 1909 έγινε γνωστή ως Σύλλογος Φιλάθλων του Πειραιά. Ήταν υπάλληλος του Υπουργείου Συγκοινωνίας. Ως τερματοφύλακας ήταν ψηλός και τρομερά ευκίνητος και συνήθιζε να ανοίγει διάπλατα χέρια και πόδια (όπως κάνουν σήμερα οι τερματοφύλακες στο Χάντμπολ) που δημιουργούσε κυριολεκτικά ένα εμπόδιο μπροστά από το τέρμα.  

Ο Σύλλογος Φιλάθλων Πειραιώς ήταν δημιούργημα μιας παρέας δεκατεσσάρων ατόμων από παιδιά του Γυμνασίου, που καθώς έβλεπαν εμφάνιση ομάδων στην Αθήνα, σκέφτηκαν ότι και ο Πειραιάς δεν έπρεπε να μείνει πίσω σε αυτόν τον τομέα.

Τα παιδιά εκείνα εκτός του Αρζηνού ήταν οι Τερζάκης, Αρεάλης, Παπούλιας, Παπακυριακόπουλος, Άγγελος και Γεώργιος Μεταξάς, Νικόλαος Καλούδης, Λαγός, Μαραγκουδάκης, Γρηγόριος Ντούφας, Αικατερίνης, Ε. Στρατήγης και Καλλίτσης


(1911)

Η ομάδα των Φιλάθλων έδινε τους αγώνες της στο Ποδηλατοδρόμιο του Νέου Φαλήρου και είναι χαρακτηριστικό πως ο πατέρας του Αρζηνού πήγαινε στις προπονήσεις και στους αγώνες της όχι για να εμψυχώνει τον γιο του, αλλά για να του φωνάζει διαρκώς "ή το βιβλίο ή τις κλωτσιές!". Κι αυτό γιατί το ποδόσφαιρο ήταν άγνωστο ακόμη, φυσικά ερασιτεχνικό και άμισθο και ένας γονέας δεν έβλεπε τίποτα το θετικό σ΄ αυτό.

Το σπίτι του Αρζηνού ήταν στην περιοχή της Ευαγγελίστριας και ήταν εύκολο να κατεβαίνει διαρκώς στο Ποδηλατοδρόμιο για αγώνες ή προπονήσεις. 

Για την αγορά των εμφανίσεων της ομάδας και για τις μπάλες τα λεφτά συγκεντρώνονταν από τις πεντάρες που κάθε τόσο προσέφεραν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. 

Ο πρώτος επίσημος αγώνας του Συλλόγου των Φιλάθλων, δόθηκε με αντίπαλο τον ποδοσφαιρικό Σύλλογο "Διαγόρα" στην Αθήνα, τον οποίο και νίκησε. Οι παίκτες της πειραιώτικης ομάδας δεν έκαναν ζέσταμα πριν από την έναρξη του αγώνα, διότι είχαν ανέβει από τον Πειραιά στην Αθήνα με τα πόδια, προκειμένου να εξοικονομήσουν τα λεφτά των εισιτηρίων τα οποία και πρόσφεραν στο ταμείο του Συλλόγου. 

Στους επόμενους αγώνες που έδωσε η ομάδα, νίκησε με 11 - 0 την ομάδα του Αυστριακού Θωρηκτού "Μαρία Τερέζα" που ναυλοχούσε στον Πειραιά, αλλά και την αγγλική ομάδα του επίσης πολεμικού πλοίου "Τουλαγκάστερ". Τον αγώνα με τους Άγγλους είχε παρακολουθήσει και ο Διάδοχος Κωνσταντίνος ο οποίος στο τέλος είχε συγχαρεί και τους παίκτες έναν προς ένα, καθώς η ομάδα του "Τουλαγκάστερ" είχε την φήμη της ανίκητης ποδοσφαιρικής ομάδας.

Ο "Σύλλογος Φιλάθλων Πειραιώς" μετά από ένα έτος συγχωνεύτηκε με τον "Πειραϊκό" και χρόνια αργότερα από τις δύο αυτές ομάδες δημιουργήθηκε ο "Ολυμπιακός". 

Όμιλος Ποδηλατών Πειραιώς και ο Βασίλειος Καψαμπέλης (14 Απριλίου 1891)

Ο Πειραιώτης Αξιωματικός του Β. Ν. Βασίλειος Καψαμπέλης ήταν εκείνος που πρώτος συνέλαβε την ιδέα συγκέντρωσης σε έναν σύλλογο, όλων των φίλων του ποδηλάτου το 1890.
Στις 14 Απριλίου του 1891 συστήνει τον πρώτο στην Ελλάδα σύλλογο σχετικό με ποδήλατο, τον Όμιλο Ποδηλατών Πειραιώς.  

Του Στέφανου Μίλεση

Ο πρώτος όμιλος που έκανε επίσημα την εμφάνισή του στην Ελλάδα, έχοντας ως αντικείμενό του την προαγωγή της ποδηλασίας, ήταν ο " Όμιλος Ποδηλατών Πειραιώς"

Εμφανίσθηκε το 1890 όταν οι ποδηλάτες του Πειραιά συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά για να ακούσουν λόγο από εκείνον που φρόντισε να τους συναθροίσει, τον Αξιωματικό (Οικονομικό) του Β.Ν. Βασίλειο Καψαμπέλη

Ο Πειραιώτης Βασίλειος Καψαμπέλης ήταν ο πρώτος στην Ελλάδα, που συνέλαβε την ιδέα της συνάθροισης και ένωσης διεσπαρμένων ποδηλατών. Ωστόσο ως επίσημη ημερομηνία ιδρύσεώς του Ομίλου αυτού, θεωρείται η 14η Απριλίου 1891 ενώ το καταστατικό του εγκρίθηκε με το Βασιλικό Διάταγμα της 20ης Ιουνίου 1894. Πρώτος Πρόεδρος φυσικά ήταν και ο ιδρυτής του.

Το πρώτο Διοικητικό του Συμβούλιο αποτελείτο από τους:

Βασίλειο Γ. Καψαμπέλη, Αξιωματικό Β.Ν. (Πρόεδρος), 
Αλέξανδρο Η. Βραχνό, δικηγόρο (Γραμματέας του Ομίλου), 
Θ. Φεράλδη, τελειόφοιτο νομικής (Ταμίας), 
Κυριάκο Βέκιο, μηχανικό (Αρχηγός Εκδρομών), 
Βασίλειο Παπαβασιλείου, ταμιακό υπάλληλο (Κοσμήτορας) 
Βικ. Σερπιέρη, Πρόξενο της Βενεζουέλας, (Σύμβουλος Ομίλου)
Ιωάννη Φωτιά, Τελωνιακό υπάλληλο (Σύμβουλος Ομίλου) και
Νικόλαο Δάνη, Λογιστή (Σύμβουλο Ομίλου).

Μετά τον Όμιλο Πειραιώς, οι αμέσως επόμενοι ποδηλατικοί Σύλλογοι που δημιουργήθηκαν χρονολογικά ήταν οι:

"Ποδηλατικός Σύλλογος Αθηνών" υπό την προστασία του Πρίγκιπα Γεωργίου, με ημερομηνία ίδρυσης την 14η Σεπτεμβρίου 1891.

"Ποδηλατική Ένωσις εν Αθήναις" κι αυτή υπό την προστασία του Πρίγκιπα Γεωργίου, με ημερομηνία ίδρυσης την 23η Απριλίου 1893.

"Πανελλήνιος Ποδηλατικός Σύλλογος" υπό την προστασία του Πρίγκιπα Νικολάου, με ημερομηνία ίδρυσης την 15η Απριλίου 1893.

"Ποδηλατικός Σύλλογος Πατρών" που ιδρύθηκε την 9η Ιουλίου 1894.

"Ποδηλατική Ένωση Ερμουπόλεως" που ιδρύθηκε την 16η Ιουλίου 1894. 

Ακολούθησε στον Πειραιά και ένας δεύτερος σύλλογος για το ποδήλατο, η "Ποδηλατική Ένωσις Πειραιώς" με έτος ίδρυσης το 1895.

Ο πρώτος σύλλογος ποδηλάτου στην Ελλάδα λοιπόν ο "Όμιλος Ποδηλατών Πειραιώς" είχε και τον ύμνο του που είχε ως εξής:

"Φτερωτοί σαν χελιδόνια
του Μαΐου τα τρελά
της νεότητος τα χρόνια
ας γλεντήσουμε καλά.
Έρως, μέθη και νεότης
και ποδήλατον μαζί
και ας λέγει ματαιότης
όστις αγνοεί να ζη"

Ο στιχουργός του τραγουδιού αυτού, ήταν ο ποιητής Αλέκος Βραχνός, ο οποίος ως Αξιωματικών των Γαριβαλδινών, βρήκε ηρωικό θάνατο λίγο αργότερα στο Δρίσκο μαζί με τον άλλο ποιητή τον Μαβίλη.

Πρώτοι ποδηλατικοί αγώνες:

Τους πρώτους ποδηλατικούς αγώνες διοργάνωσε ο " Όμιλος Ποδηλατών Πειραιώς", την 6η Απριλίου 1892

Η ημέρα εκείνη ήταν η δεύτερη μετά το Πάσχα και στις πειραϊκές εφημερίδες εκείνης της χρονιάς αναγράφεται:

"Ο Πειραιεύς είχεν έξοχον εορτήν. Η πόλις άπασα περιεβλήθη πανηγυρικήν όψιν και αι οδοί του Πειραιώς, διεσχίζοντο από πρωΐας υπό δεκάδων ποδηλατών με διαφόρους ποικιλοχρόους αμφιέσεις και με ποικίλα ποδήλατα. Οι αγώνες διεξήχθησαν μετά πρωτοφανούς τάξεως και ζωηρότητος. Το γέρας του τελευταίου δρόμου, επέτυχε ένα εκ των μελών του Ποδηλατικού Ομίλου της πόλεώς μας, ο Παναγιώτης Ξενοφώντος όστις και ανεδείχθη αριστεύς. Η συγκίνησις και η χαρά του πλήθους ήτο απερίγραπτος, επευφημίαι δε εξήρχοντο εκ χιλιάδων στομάτων. Μετά το πέρας των αγώνων, υπό τους ήχους τις παιανιζούσης μουσικής, άπαντες οι παρευρεθέντες ποδηλάται μετάβησαν εις την εξοχήν του Αγίου Ιωάννου και αφού εφωτογραφήθησαν εν απαραμίλλω συμπλέγαμτι, παρεκάθησαν είς άριστον εξόχως εύθυμον και ζωηρόν!!"


Οι επόμενοι αγώνες έγιναν από τον "Πανελλήνιο Ποδηλατικό Σύλλογο" (το πέμπτο δηλαδή κατ΄ αρχαιότητα Σύλλογο ποδηλάτου) το έτος ιδρύσεώς (1893) στην Κηφισιά.

Ποιος ήταν ο Βασίλειος Καψαμπέλης (Πειραιάς 1866-1929):

Γεννήθηκε στον Πειραιά με καταγωγή της οικογενείας του από την Κυνουρία. Η οικογένειά του ήταν γνωστή στον Πειραιά και ο ίδιος έγινε ανώτερος αρχιφροντιστής (αντίστοιχος του Οικονομικού Αξιωματικού σήμερα) στο Βασιλικό Ναυτικό. Δίδασκε και Διεθνές Ναυτικό Δίκαιο στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Υπήρξε συγγραφέας πολλών βιβλίων που αφορούσαν την ναυτική εκπαίδευση αλλά και λογοτεχνικών. 

Έγραψε τα πρώτα βιβλία στην Ελλάδα που αφορούσαν το ποδήλατο και συγκεκριμένα τα:

"Η ιστορία του ποδηλάτου και τα διάφορα αυτού συστήματα", "Το ποδήλατον εν Ελλάδι" ενώ από το 1895 εξέδιδε ανελλιπώς το "Ημερολόγιο του Ομίλου Ποδηλατών Πειραιώς". Συμμετείχε γενικώς σε κάθε εκδήλωση πνευματικού ενδιαφέροντος στον Πειραιά, μέχρι του θανάτου του. Παρότι είχε έντονες πνευματικές ανησυχίες υπήρξε φανατικός Σπόρτσμαν, Πειραιώτης, Ναυτικός, Πεζοπόρος και Ποδηλάτης!

Διοργάνωσε τους πρώτους ποδηλατικούς αγώνες το 1892, ενώ το 1897 διοργάνωσε την πρώτη ποδηλατική εξόρμηση από τον Πειραιά προς την Πελοπόννησο με ποδήλατο. Υπήρξε μέλος της επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896, αλλά και της Επιτροπής διαχείρισης του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς. Υπήρξε επίσης και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του επίσης πρώτου συσταθέντος στην Ελλάδα το 1895 "Πεζοπορικού Ομίλου Πειραιώς".

Έγραψε πολλά λογοτεχνικά έργα που έγιναν όμως γνωστά ως έργα του "Βασίλη Αδάμα" καθώς αρθρογραφούσε με αυτό το όνομα όπως τα "Μία σύγκρουση στο Κάβο Ντόρο", "Από του κόλπου των Χανίων", "Παλιές Ναυτικές Σελίδες". Υπήρξε τακτικός συνεργάτης όλων των εφημερίδων και των περιοδικών που κυκλοφορούσαν στην εποχή του, ενώ έχει γράψει και πλήθος ναυτικών εγχειριδίων με σκοπό την εκπαίδευση των Ναυτικών Δοκίμων.


Ο Βασίλειος Καψαμπέλης απεικονίζεται σήμερα σε φωτογραφίες του 1891 με τους Αμερικανούς William Sachtleben και Thomas Alen οι οποίοι είχαν συμπεριλάβει και τον Πειραιά στην παράτολμη απόφασή τους να κάνουν τον γύρο του κόσμου με ποδήλατο! Οι δύο Αμερικανοί εκτός των ποδηλάτων τους έφεραν μαζί τους και δύο νέες για την εποχή φωτογραφικές μηχανές Kodak με τις οποίες αποθανάτισαν 42 συνολικά φωτογραφίες από τις χώρες που πέρασαν.    


   
Οι φωτογραφίες τους από τον Πειραιά απεικονίζουν η μεν πρώτη τους ίδιους μπροστά στο ναό του Αγίου Κωνσταντίνου, η δε δεύτερη τον Βασίλειο Καψαμπέλη μπροστά στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς που όπως αναφέραμε ήταν και μέλος της επιτροπής διαχειρίσεώς του.

Οι ποδηλατικές επιρροές του Βασιλείου Καψαμπέλη:

Αναφέρεται μάλιστα στο ιστορικό που εκδόθηκε για την ποδηλατική περιπέτεια των William Sachtleben και Thomas Alen πως αυτοί ήταν που γέννησαν την ιδέα στον Καψαμπέλη να δημιουργήσει τον πρώτο ποδηλατικό όμιλο ή πως αυτοί ήταν που του έδειξαν πως να χρησιμοποιεί το ποδήλατο!

Η αλήθεια είναι πως πολύ πριν τους δύο Αμερικανούς, το ποδήλατο ήταν ήδη γνωστό στην Ελλάδα, καθώς ένας Γερμανός ο Φον Γέντριχ έκανε βόλτες με ποδήλατο στο Σύνταγμα και μάλιστα αρθρογραφούσε στις ελληνικές εφημερίδες για τα θέλγητρα του ποδηλάτου.

Ακόμα και πριν από τον Φον Γέντριχ (που δολοφονήθηκε μαζί με την σύζυγό του) και ένας άλλος Γερμανός χρόνια πριν από τον μακαρίτη τον Γέντριχ, ο Νικόλαος Μάγγελ κυκλοφορούσε κι αυτός ήδη με ποδήλατο στην Αθήνα. Ο πατέρας του Μάγγελ ήταν στρατιωτικός μουσικός του Όθωνα. Μάλιστα έχει καταγραφεί στις εφημερίδες η κοροϊδία των Αθηναίων που τον πείραζαν διαρκώς και τον είχαν κάνει περίγελο, ενώ σε κάποιες αποκριές ομοίωμα του Μάγγελ είχε αντικαταστήσει και την παραδοσιακή τότε καμήλα που οδηγούσε το καρναβάλι στην Αθήνα!

Άρα το ποδήλατο ήδη από την εποχή του Μάγγελ και αργότερα του Φον Γέντριχ δεν ήταν άγνωστο στην Αθήνα. Όπως έχουμε γράψει και παλαιότερα εκ των πρώτων ποδηλατιστών στην Ελλάδα υπήρξε και ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ το 1869. Αλλά και ο άλλοτε Δήμαρχος Πειραιώς ο Παύλος Δαμαλάς ότι το ίδιο έτος με τον Γεώργιο Α΄, είχε εισαγάγει κι αυτός επίσης ένα ποδήλατο από την Μασσαλία. Έτσι χωρίς να γνωρίζουμε μετά βεβαιότητας ποιος πραγματικά ήταν ο πρώτος ποδηλάτης, διαθέτουμε ήδη αρκετά ονόματα υποψηφίων για αυτό. Του Φον Γέντριχ, του Μάγγελ, του Π. Δαμαλά και του Γεωργίου του Α΄, αλλά και του επίσης Πειραιώτη του Κωνσταντίνου Χόλη που μάλιστα μετάφερε το 1885 το ποδήλατό του σε ατελιέ στον Πειραιά και το φωτογράφισε (Σχετική παλαιότερη ανάρτηση εδώ).

Συνεπώς μάλλον θεωρείται απίθανος ο ισχυρισμός πως οι δύο Αμερικανοί William Sachtleben και Thomas Alen έδειξαν στον Καψαμπέλη την λειτουργία του ποδηλάτου ή εξαιτίας αυτών γεννήθηκε η ιδέα στον νεαρό ακόμα Αξιωματικό να δημιουργήσει όμιλο ποδηλασίας.

Το πρώτο ποδήλατο ελληνικής κατασκευής

Το πρώτο ποδήλατο ελληνικής κατασκευής έφερε την ονομασία "ΕΛΛΑΣ".
 

Ο κατασκευαστής του Ανδρέας Βήχος, είχε προσκαλέσει όταν το κατασκεύαζε να παρευρίσκεται ο αρχιμηχανικός του Β.Ν. Τσακάλης, με σκοπό να λάβει πιστοποίηση της πρωτιάς. 

Το πρώτο ελληνικό ποδήλατο, παρουσιάστηκε επίσημα στην Έκθεση Θεσσαλονίκης του 1904, στην οποία η Ελλανόδικος Επιτροπή αποτελούμενη από τους Μπαριέρ (αρχιμηχανικό σιδηροδρόμου Λάρισας), Νικολαΐδη (Διευθυντή Ηλεκτρικής Εταιρείας), Μεταξά (Αντισυνταγματάρχη) και Ν. Κορδελλά, απένειμε το Χρυσό Βραβείο της Έκθεσης στον Βήχο για το συγκεκριμένο ποδήλατο.

Ο Ανδρέας Βήχος ήταν ιδιοκτήτης καταστήματος πώλησης ποδηλάτων στην Αθήνα (στην οδό Βουλής 3) και από το 1904 και μετά άρχισε να πουλά στο κατάστημά του ποδήλατα δικής του κατασκευής. 





 

Σχετικές Αναρτήσεις:











Ιστορία Μνημείου του Καραϊσκάκη και Τύμβου των Αγωνιστών στο Φάληρο

Απεικόνιση του Μνημείου Καραϊσκάκη το 1884

Του Στέφανου Μίλεση

Κάποτε στο μέσο της έρημης πεδιάδας του Φαλήρου, υψωνόταν κατάλευκο και μόνο στην περιοχή, το μαρμάρινο Μνημείο του Καραϊσκάκη στο σημείο ακριβώς εκείνο που ο Στρατάρχης, ο ήρωας των μαχών της Αράχωβας και του Χαϊδαρίου, είχε δεχθεί το βόλι που τον τραυμάτισε θανάσιμα την 22α Απριλίου του 1827.

Αρχικά το Μνημείο του Καραϊσκάκη υψώνονταν μόνο του. Από τις 20 Απριλίου του 1835, ημέρα ανακομιδής των οστών του Στρατάρχη από την Σαλαμίνα στο Φάληρο, ορθώθηκε δίπλα του και ο λιτός Τύμβος, όπου εναποτέθηκαν τα οστά των συναγωνιστών του.
Το μνήμα του Γ. Καραϊσκάκη και πίσω από αυτό ο τύμβος των αγωνιστών Ελλήνων και Φιλελλήνων. Αρχές του 19ου αιώνα, φωτογραφία από  William J. Woodhouse. Πίσω δεξιά διακρίνεται το πέτρινο θεατράκι του Νέου Φαλήρου. Ενδιάμεσα μεσολαβεί το συμμαχικό κοιμητήριο ή αλλιώς το Αγγλο-Γαλλικό νεκροταφείο με τους στρατιώτες που πέθαναν από τη χολέρα του 1854.


Στις 20 Απριλίου του 1835, πραγματοποιήθηκε η μεταφορά των οστών του Στρατάρχη από την Σαλαμίνα, όπου προσωρινώς είχε ταφεί, στο σημείο που είχε πέσει νεκρός για την υπόθεση της ελληνικής ανεξαρτησίας. Για την μεταφορά την ημέρα εκείνη των οστών του Στρατάρχη και τον ενταφιασμό τους στο Φαληρικό Μνημείο, είχε σχηματισθεί μια Επιτροπή αποτελούμενη από συναγωνιστές του Καραϊσκάκη, που τότε ακόμα βρίσκονταν εν ζωή. Η Επιτροπή αυτή λοιπόν απαρτιζόμενη από τους Βάσο, Κριεζώτη, Χατζηπέτρο, Μακρυγιάννη, Νικηταρά, Καλλέργη, Σπυρομήλιο και Βάγια παρέλαβε από την Σαλαμίνα τα οστά του Καραϊσκάκη με όλες τις οφειλόμενες τιμές, τα τοποθέτησε εντός μιας μαύρης λάρνακας και τα έφεραν στον Πειραιά με πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού που συνόδευαν τιμής ένεκεν δύο λέμβοι πολεμικών πλοίων του Γαλλικού και του Ρωσικού Ναυτικού αντίστοιχα. Μόλις έφτασαν στον Πειραιά, σχηματίσθηκε πομπή στην οποία συμμετείχαν οι κόρες και οι συγγενείς του Στρατάρχη. Της πομπής αυτής επικεφαλής βρίσκονταν η άμαξα που μετέφερε τη λάρνακα με τα οστά που την έσερναν τέσσερα μαύρα άλογα. 



Όταν η πομπή έφτασε στο Φάληρο (σχεδόν τριάντα πέντε χρόνια πριν ακόμα η περιοχή λάβει την ονομασία "Νέο Φάληρο"), στο σημείο που προϋπήρχε το Μνημείο (κενοτάφιο ακόμη) συνάντησε άλλη πομπή που συγχρόνως είχε ξεκινήσει από την Αθήνα, συνοδεύοντας δεκαέξι κιβώτια εντός των οποίων υπήρχαν τα οστά των συναγωνιστών του Καραϊσκάκη Ελλήνων και Φιλελλήνων που επίσης είχαν πέσει για την υπόθεση της ελληνικής ανεξαρτησίας. Αυτά θα τοποθετούνταν εντός Τύμβου που την χρονιά εκείνη είχε αποφασιστεί να κατασκευαστεί δίπλα στο Μνημείο του Καραϊσκάκη.

Εκεί παρίστατο και ο ίδιος ο Βασιλιάς Όθωνας που διέταξε να ανοίξουν τη λάρνακα που περιείχε τα οστά του Καραϊσκάκη και αφού αφαίρεσε από το στήθος του τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος απέθεσε πάνω στα οστά του λέγοντας:

- Αθάνατε Καραϊσκάκη! Επειδή ζωντανό δεν σε πρόλαβα για να σε βραβεύσω για τα ανδραγαθήματά σου, σε βραβεύω μετά θάνατο παραδίδοντας τον Μέγα Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος στον υιό σου

Η λάρνακα με τα οστά του Στρατάρχη τοποθετήθηκε εντός του Μνημείου από τους ίδιους τους συναγωνιστές του, ενώ την ίδια στιγμή παραπλεύρως τοποθετούνταν τα οστά των πεσόντων Ελλήνων και Φιλελλήνων στον Τύμβο.


Γυμνάσια του Πειραιά φωτογραφίζονται μπροστά στο Μνημείο του Καραϊσκάκη το 1907. Δεξιά διακρίνεται ο Τύμβος των Πεσόντων Ελλήνων και Φιλελλήνων

Πάνω στο Μνημείο υπάρχουν χαραγμένες τρεις επιγραφές. Επί της πρώτης επιγραφής που βρίσκεται εντός κόγχης που προστατεύεται από σιδερένιο κιγκλίδωμα αναγράφεται:





Στο πάνω μέρος της πρόσοψης του Μνημείου υπάρχει η δεύτερη επιγραφή:



Ενώ στην πίσω πλευρά του Μνημείου βρίσκονται χαραγμένα τα ονόματα των τοποθεσιών των Μαχών καθώς και τα ονόματα των συναγωνιστών του:





Η αρχική θέση των Μνημείων:

Τόσο το Μνημείο του Καραϊσκάκη όσο και ο Τύμβος των πεσόντων Ελλήνων και Φιλελλήνων αρχικά βρίσκονταν στο σημείο που σκοτώθηκε ο ηρωικός αγωνιστής. Παρέμενε εκεί από την εποχή του Βασιλιά Όθωνα και η θέση του προσδιοριζόταν επακριβώς από την τοπογραφία Αθηνών και περιχώρων του Άλτεχόφτεν που τυπώθηκε το 1837 στην Βασιλική Λιθογραφία.

Ο Τάφος του Καραϊσκάκη βρισκόταν αριστερά ενός μικρού δρομίσκου που συνέδεε την Πειραιώς με την παραλία του Νέου Φαλήρου (αντίστοιχη με την σημερινή Καραολή και Δημητρίου).

 Αρχικώς το Μνημείο ήταν στο μέσο ενός καλλιεργούμενου αγρού πίσω αριστερά του Ποδηλατοδρομίου και έναντι του νεκροταφείου των νεκρών της χολέρας Αγγλογάλλων κατά την κατοχή του Πειραιά του 1854-1857. Το θέαμα στην έρημη έκταση του Μνημείου ήταν πραγματικά μοναδικό.

Σε αεροφωτογραφία του 1934 διακρίνεται το Ποδηλατοδρόμιο και πίσω αριστερά αυτού το Μνημείο με τον Τύμβο (εντός κύκλου). Η θέση αυτή προσδιόριζε το σημείο που σκοτώθηκε ο Στρατάρχης και ήταν η αρχική του Μνημείου από την εποχή του Όθωνα!


Αεροφωτογραφία του 1934 στην οποία είναι σημειωμένα η αρχική θέση του ποδηλατοδρόμιου και του αρχικού σημείου που βρίσκονταν το Μνήμα του Καραϊσκάκη και ο Τύμβος των Πεσόντων Αγωνιστών. 
Οι Πανευρωπαϊκοί Αγώνες Στίβου του 1969 ξηλώνουν τα Μνημεία:

Το 1964 στην θέση του Ποδηλατοδρόμιου ανεγέρθηκε το Στάδιο "Γεώργιος Καραϊσκάκης". Τόσο το Μνημείο του Καραϊσκάκη όσο και ο Τύμβος παρέμειναν στην αρχική τους θέση, ευρισκόμενα επί κυκλικού κόμβου επί της Λεωφόρου Καραολή και Δημητρίου, καθότι η οδός αυτή συναντούσε με την νέα χάραξή της τα Μνημεία. Το πρόβλημα αυτό είχε λυθεί τότε με κυκλική παράκαμψη πέριξ αυτών.


Μέρος της τελετής "Καραϊσκάκεια" του 1957

 Όμως η ανάληψη από την Ελλάδα (εποχή Δικτατορίας) της διεξαγωγής του 9ου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ανοικτού στίβου το 1969 (από 16 έως 21 Σεπτεμβρίου), ώθησε στην διαμόρφωση όλου των χώρων πέριξ του Σταδίου Καραϊσκάκη. Με εκείνη την διαμόρφωση αποφασίστηκε η κατασκευή γέφυρας και η "διάλυση" του Μνημείου και του Τύμβου, με σκοπό την μεταφορά τους σε άλλο σημείο. 

Η διάλυση έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 1968 όπου τα οστά του Καραϊσκάκη παρέμειναν εντός της αρχικής λάρνακας, ενώ τα οστά των αγωνιστών τέθηκαν εντός ξυλοκιβωτίων! 

Οι προτάσεις Φορέων και Ιδιωτών για την μετακομιδή:

Αν και η αρχική πρόταση ήταν να μεταφερθούν προς φύλαξη στον παρακείμενο ναό του Αγίου Δημητρίου Νέου Φαλήρου, ωστόσο η πρόταση αυτή δεν έγινε αποδεκτή. Μεταξύ άλλων ο Μελετόπουλος (Μελετητής της Πειραϊκής ιστορίας), είχε προτείνει είτε τα οστά να φυλαχθούν στο Ναΐδριο του Αγίου Νικολάου που βρισκόταν στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου (εκεί που συνήθιζε να προσεύχεται ο Καραϊσκάκης όταν διατηρούσε το στρατόπεδο), είτε να μεταφερθούν στο Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο δίπλα στην λάρνακα με την Καρδιά του Κανάρη που υπήρχε εκεί. Μάλιστα η μετακομιδή των οστών είχε προτείνει να γίνει με τιμές Αρχιστρατήγου εν ενεργεία. 




Άλλες προτάσεις αφορούσαν την μετακομιδή τους στο Πολεμικό Μουσείο που ανεγειρόταν τότε επί των οδών Βασ. Σοφίας και Ριζάρη ή και ακόμα στην κενή έκταση που κάποτε βρισκόταν η Σχολή Ευελπίδων Πειραιώς κατ΄ αντιστοιχία με τα λείψανα του Μιαούλη που βρίσκονταν εντός της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων.

Δυστυχώς καμία πρόταση εξ αυτών δεν έγινε αποδεκτή και τα λείψανα μεταφέρθηκαν στο γκαράζ του τέως Δήμου Νέου Φαλήρου, εντός μιας καλύβας από τσιμεντόλιθους με χώμα αντί δαπέδου! Μάλιστα για την αποθήκευσή τους χρησιμοποιήθηκαν ξύλινα κιβώτια που είχαν δομικά υλικά κατασκευής λίγο πριν!

Η επιλογή της νέας τοποθεσίας:


 Ένα έτος είχε περάσει και τα οστά παρέμεναν εντός του Γκαράζ, παρά τις αντιδράσεις των κατοίκων του Νέου Φαλήρου και ειδικά της εφημερίδας "Φωνή του Νέου Φαλήρου". Ο Διευθυντής και εκδότης της εφημερίδας, έφτασε στο σημείο να μεταβεί στο Δημαρχείο του Πειραιά και να "αναγκάσει" τον Δήμαρχο της επταετίας Αριστείδη Σκυλίτση να δει από κοντά την αισχρή αντιμετώπιση των ιερών πραγματικά λειψάνων εκείνων που έδωσαν την ζωή τους για την ελληνική Ελευθερία. 

Πραγματικά ο Σκυλίτσης συνοδευόμενος από τον Υπουργό Προεδρίας Βοβολίνη μετά τον θόρυβο που είχε δημιουργηθεί, διενήργησαν αυτοψία στο γκαράζ του Νέου Φαλήρου δηλώνοντας άγνοια για το περιστατικό.


Ο Δήμαρχος Αριστείδης Σκυλίτσης και ο Υπουργός Προεδρίας Βοβολίνης  μετά τον θόρυβο που είχε δημιουργηθεί βλέπουν και οι ίδιοι τα οστά του Καραϊσκάκη και των 106 πεσόντων Ελλήνων και Φιλελλήνων εντός ξυλοκιβωτίων. Τα κιβώτια αυτά είχαν τοποθετηθεί εντός τσιμεντολιθικής κατασκευής μέσα στο γκαράζ του τέως Δήμου Νέου Φαλήρου. 
(φωτογραφία εφημερίδα ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ)

Η τύχη του Στρατάρχη παραλίγο όμοια με του Νικηταρά:

Το καλοκαίρι του 1969 λοιπόν οι Ευρωπαϊκοί Αγώνες Στίβου, είχαν διεξαχθεί σε ένα Στάδιο που έφερε την ονομασία προς τιμή του Στρατάρχη, με τα οστά του όμως, όπως και αυτά των αγωνιστών, να συνεχίζουν να βρίσκονται εντός γκαράζ! Τα οστά μάλιστα κάποια στιγμή κινδύνεψαν να χαθούν όπως συνέβει άλλοτε με τα οστά του αποβιώσαντα στον Πειραιά Νικηταρά του Τουρκοφάγου που είχε ταφεί στο αρχικό Νεκροταφείο του Αγίου Διονυσίου. Το ταφολόγιο του Αγίου Διονυσίου όταν το νεκροταφείο διαλύθηκε, είχε παραδοθεί στο Πρωτοδικείο Αθηνών για φύλαξη. Δυστυχώς όμως όταν έφτασε η στιγμή να αναζητηθεί από την αρμόδια υπηρεσία του Δήμου Πειραιώς το ταφολόγιο είχε χαθεί και μαζί του και τα οστά του Νικηταρά!

Εξεύρεση σημείου μεταξύ "Φοίνικος και Νέας Γέφυρας":

Στις 16 και 17 Οκτωβρίου 1969 ανακοινώνεται δια του τύπου, ότι το Μνημείο του Καραϊσκάκη θα επανατοποθετηθεί στο σημείο που ορίζεται μεταξύ "Φοίνικα και Νέας Γέφυρας" στην πλατεία που έχει διαμορφωθεί μπροστά από τον ηλεκτρικό σταθμό Νέου Φαλήρου. Ενώ ο Τύμβος με τα οστά των εκατό περίπου συμπολεμιστών του Στρατάρχη θα τοποθετηθεί πίσω από τον Ναό της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας, δίπλα στο Ναυτικό περίπτερο του Νέου Φαλήρου. 

Τελικώς στις 28 Φεβρουαρίου 1970 ανακοινώνεται ότι το νέο Μνημείο του Καραϊσκάκη είναι έτοιμο και αναμένεται η τελετή εγκαινίων του λίαν προσεχώς, ενώ και ο Τύμβος συμπολεμιστών θα ανεγερθεί δίπλα στο Μνημείο.  Έκτοτε τα μνημεία θα λέγαμε ότι μάλλον βρίσκονται παρατημένα στην τύχη τους, ενώ ο Τύμβος των πεσόντων Ελλήνων και Φιλελλήνων συναγωνιστών του Στρατάρχη δεν φέρει ουδεμία αναμνηστική πλάκα για τον σκοπό της ύπαρξής του! 




Στον Τύμβο μεταξύ άλλων βρίσκονται και τα οστά των:

Λάμπρου Βεΐκου, Γεωργίου Δράκου, Κώνστα Διαμαντή, Ιωάννη Κριτσίκη, Συμεών Ζαχαρίτσα, Παναγιώτη Κραβαρίτη, Νικολάου Εμμανουήλ, Ιωάννη Σουλτάνη, Βούρβαχη (ή Μπούρμαχη), Παπά, Εμμανουήλ Γαλιάτση, Γεωργίου Τζαβέλλα, Χρήστου Μπέγα, Αθανασίου Τούσα, Χαράλαμπου Ιγγλέση, Δημητρίου Χουρμούδη (Κουρμούλη), Σπύρου Λαμπροπούλου, Στρατή Αινίτη, Ζάχου Καββαδία, Ιωάννη Νοταρά και Ισαυρίδη.




Σχετικές αναρτήσεις:


Στα παλικάρια του Καραϊσκάκη (Τύμβος)




Εφημερίδα ΣΚΙΠ
(30 Απριλίου 1927- Εορτασμός εκατονταετίας θανάτου Καραϊσκάκη στο Νέο Φάληρο)
Εφημερίδα ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ (17 Οκτωβρίου 1969)
Εφημερίδα ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ (27 Ιουνίου 1969)
Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ (22 Απριλίου 1884) ΤΩ ΕΝ ΦΑΛΗΡΩ ΜΝΗΜΕΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ
Αρθρογραφία Εφημερίδας "Φωνή του Φαλήρου" ετών 1968, 1969
Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 16 Οκτωβρίου 1969
Αποσπάσματα από εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"