Άλλος για την Κούλουρη; (Ο Κουλουριώτικος στόλος)


Του Στέφανου Μίλεση

Δεκάδες ελαφρά σκάφη ήταν άλλοτε παρατεταγμένα μπροστά από το Ρολόι. Ήταν τόσα πολλά στον αριθμό, που μόνο τα μισά κατάφερναν να επικοινωνεί η πρύμνη τους με την στεριά. Τα υπόλοιπα σχημάτιζαν μια δεύτερη σειρά αναμονής. Σχεδόν ίδια μεταξύ τους δύσκολα ξεχώριζαν και τα ονόματά τους ελάχιστη σημασία είχαν, εκτός κι αν ήσουν από εκείνους που τα χρησιμοποιούσες καθημερινά. 

Όσοι θυμούνται τα ονόματά τους είναι σαν να μνημονεύουν σύναξη Αγίων καθώς τα περισσότερα έφερναν τέτοια ονόματα! "Άγιος Νικόλαος", "Άγιος Κωνσταντίνος", "Αγία Τριάδα", "Άγιος Δημήτριος", "Άγιος Γεώργιος"...Μεταξύ των Αγίων υπήρχαν και κάποια που ξεχώριζαν..."Σαλαμίς", "Ανεμώνη", "Γιώργος".

Εκεί στην προβλήτα μπροστά από το Ρολόι, σχηματιζόταν μια ελαφριά γωνία στο σημείο όπου η Ακτή Μιαούλη συναντούσε την Ακτή Ποσειδώνος. Αυτή ήταν η λεγόμενη "Κουλουριώτικη Γωνιά" αραξοβόλι του "Κουλουριώτικου Στόλου" των γνωστών βενζινών. Ωστόσο τα πλοία τα λεγόμενα "Κουλουριώτικα" εκτός από προορισμούς εντός της Κούλουρης πήγαιναν και στο Πέραμα, που συνήθως είχαν ως πρώτη τους στάση!


Το συγκεκριμένο σημείο αποδόθηκε προς χρήση του Κουλουριώτικου Στόλου περί τα τέλη της δεκαετίας του '30, ενώ πριν το ίδιο σημείο ήταν γνωστό από την έντονη μυρωδιά του, καθώς εκεί έπεφταν τα ψαροκάικα που τροφοδοτούσαν με ψάρια την απέναντι ακριβώς Δημοτική Αγορά του Πειραιά. Τα πανέρια που ξεφόρτωναν λοιπόν τα καΐκια εξέπεμπαν μια τόσο δυνατή μυρωδιά που έφτανε μέχρι το παλαιό Δημαρχείο και την Αγία Τριάδα κάνοντας την παραμονή στην Πλατεία Θεμιστοκλέους που υπήρχε κάποτε εκεί αδύνατη, ειδικά όταν ο άνεμος φυσούσε κατάλληλα.

Τα ψαροκάικα λοιπόν έφυγαν και την θέση τους έλαβαν οι Κουλουριώτικες βενζίνες. Στην σκάλα της πρύμνης κάθε μιας από αυτές, υπήρχαν πινακίδες όμοιες με μικρούς μαυροπίνακες. Σε αυτές ανέγραφαν τις ώρες αναχώρησης και τον προορισμό κάθε βενζίνας. Δίπλα σε αυτές τις πινακίδες στέκονταν κάποτε και Ναύτες του Λιμεναρχείου καθώς η αναγραφή των δρομολογίων ήταν επιβεβλημένη όχι τυχαίως, αφού ουδείς εκ των καπεταναίων επιθυμούσε να αναχωρήσει χωρίς να είναι βέβαιος ότι ο αριθμός των επιβατών κάλυπτε τα έξοδα του δρομολογίου. Κάποιες φορές όταν Ναύτης δεν υπήρχε ειδικά σε ώρες που δεν ήταν αιχμής, μπορούσες να περιμένεις για ώρα πολλή μέχρι ο Καπετάνιος να αποφασίσει να φύγει. 



Λέγοντας Καπετάνιο στις βενζίνες εννοούμε συνήθως το ίδιο εκείνο πρόσωπο, που εκτελούσε παράλληλα και τα καθήκοντα του τιμονιέρη, του ναύτη, του εκδότη εισιτηρίων, αλλά και του εισπράκτορα ακόμα! Ο ίδιος όταν το σκάφος του ήταν στην προβλήτα, φώναζε προς προσέλκυση του κόσμου.

Οι βενζίνες φεύγοντας από την προβλήτα του Πειραιά έδιναν στους επιβάτες μια πλήρη εικόνα του λιμανιού. Από την προβλήτα της Τρούμπας, στου Ξαβέρη και απέναντι την Ηετιώνεια Ακτή. Παλαιότερα από την βενζίνα ήταν ορατός και το Σηματογράφος αλλά και τα Σιλό απέναντι όταν κατασκευάσθηκαν. Μόλις έβγαιναν από το λιμάνι σχεδόν αμέσως έπιαναν την λειψοκουτάλα (νησίδα της Ψυττάλειας) και αμέσως γινόταν ορατό από εκεί το βάθος του στενού όπου έγινε η θρυλική ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Σε εκείνο το ταξίδι ο πρώτος σταθμός, ο πλησιέστερος, ήταν η ναυπηγούπολη του Περάματος που κάποτε υπήρξε παραθεριστικό κέντρο για τους Πειραιώτες απίστευτης ομορφιάς που σήμερα είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε, με πευκοδάσος, καθαρή θάλασσα και φρέσκο ψάρι! 

Το Πέραμα το 1912


Δεύτερος σταθμός ήταν το Καματερό με το γραφικό του ύψωμα. Μόλις γινόταν και το πέρασμα της νησίδας του Αγίου Γεωργίου το σκάφος έπιανε στα Παλούκια συμπληρώνοντας μιάμιση ώρα διαδρομή! 

Στα παλαιότερα ακόμα χρόνια, συνέβαινε το παλιό θωρηκτό "Κιλκίς" να είναι δεμένο πάνω στην νησίδα του Αγίου Γεωργίου, για χρόνια παροπλισμένο, αποτελούσε ένα ακόμα σημείο παρατήρησης λίγο πριν την άφιξη στην Κούλουρη. 

Σχετικές αναρτήσεις:


"Σαλαμίνα, θεσπέσιες μνήμες" της Νανάς Ιωαννίδου

1 σχόλιο:

Bill Greek είπε...

Συγκινηθηκα απο αυτο το αρθρο! Γυρισαν αναμνησεις ταλαιπωριας, αναμονης, μυρωδιας πετραιλεου μεσα στη ζεστη, ξεπαγιασμα το χειμωνα και φουρτουνιτσα μολις ξεμυτουσε η βενζινα απο το λιμανι, ναυτες που γυριζαν στο ναυσταθμο, Κουλουριωτες με καλαθια γεματα απο ψωνια, κληρωση για το ποιος θα κερδισει το μεγαλο ψαρι και το καλοκαιρακι Αθηναιοι και Πειραιωτες που πηγαιναν Κυριακατικη εκδρομη στα Παλουκια η Καματερο και να επισκεφτουν συγγενεις. Δυσκολα χρονια και φτωχα ηταν αλλα ειχαν και τα ωραια τους. Παντα υπηρχε μια ομορφαδα και η ελπιδα για καλυτερο αυριο!

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"