Κάποτε στο Νέο Φάληρο

Πλήθος κόσμου στην παραλία του Νέου Φαλήρου το 1925


Υπήρξε μια εποχή που το Φαληράκι ήταν το κέντρο της κοσμικής ζωής τόσο της Αθήνας όσο και του Πειραιά. Εκεί σύχναζαν όχι μόνο οι ντόπιες προσωπικότητες των κοσμικών και πολιτικών σαλονιών, αλλά και ξένες διασημότητες διόλου ευκαταφρόνητες. Συχνά πυκνά το επισκέπτονταν γαλλικοί θίασοι οπερέττας και σε έναν από αυτούς τους θιάσους ήταν που ο τότε Δήμαρχος του Πειραιά Λουκάς Ράλλης γνώρισε την Γαλλίδα ντίβα Λασσάλ που στην συνέχεια έκανε γυναίκα του. Στο Νέο Φάληρο κατέβαινε κάποτε και η Βασιλική οικογένεια που παραθέριζε στην Καστέλλα στα σπίτια του Τσίλλερ, έναντι της Πλατείας Αλεξάνδρας. 

Όπως είναι γνωστό το Νέο Φάληρο γεννήθηκε από μια τεχνική θυγατρική εταιρεία που έφερε την ονομασία “Νέο Φάληρο” και ανήκε στην σιδηροδρομική εταιρεία Αθηνών - Πειραιώς. Η εταιρεία αυτή ανήγειρε εκεί ξενοδοχείο, μικρό στην αρχή και αυτή ήταν που εγκατάστησε εκεί τα λουτρά (θαλάσσια μπάνια) και το θέατρο. Η δημιουργία πόλεως από σιδηροδρομική εταιρεία στην Ελλάδα ήταν φαινόμενο πρωτόγνωρο, συνήθεια καθαρά αμερικανική, όταν οι πόλεις στη νέα ήπειρο φύτρωναν στην κυριολεξία ανάλογα με τα περάσματα της Γουέστρεν Γιούνιον και της Πασίφικ!

Μετά την περιοχή λάμπρυνε με την παρουσία του και το ξενοδοχείο ΑΚΤΑΙΟΝ, ανοικοδόμηση έργο καθαρά του Πεσμαζόγλου. Στην παραλία του Νέου Φαλήρου μπορούσε κάποιος ειδικά τα καλοκαίρια να δει να βολτάρουν υπουργοί, λογοτέχνες, ποιητές, πολιτικοί και στρατιωτικοί με τους τελευταίους να φέρουν τις οκτάρες στολές τους με τα ξίφη και τα παράξενα λοφία τους. Το Νέο Φάληρο βρισκόταν σε μεγάλες δόξες για πολλά χρόνια και εκτός από την κοσμική του αξία απέκτησε και εθνική καθώς κατά την διάρκεια των βαλκανικών πολέμων του 1912 - 13 διοργώνονταν στην παραλία του εορτές με σκοπό την συγκέντρωση χρημάτων υπέρ του Εθνικού μας στόλου.

 Λεμβοδρομίες, φωταψίες και πυροτεχνήματα έδιναν καθημερινά την δική τους παράσταση στην σημαιοστολισμένη παραλία με την επίσης σημαιοστολισμένη εβδομήντα μέτρων εξέδρα. Τα περισσότερα τραγούδια της μπάντας που ακούγονται μέχρι σήμερα, εκεί ακούστηκαν για πρώτη φορά, ενώ η θρυλική εξέδρα του υποδέχθηκε τους νικηφόρους αξιωματικούς και τα πληρώματα των θρυλικών ναυμαχιών του Αιγαίου. Εκεί έπεφταν οι λέμβοι του “Τυχερού Μπαρμπα-Γιώργου” -έτσι αποκαλούσαν το Θωρηκτό “Αβέρωφ” τα πληρώματά του-. 

Εκείνη η εξέδρα είχε γνωρίσει πρίγκιπες, βασιλείς, πρωθυπουργούς και Προέδρους της Δημοκρατίας να περπατούν πάνω στην ξύλινη κουπαστή της, που στο τέρμα της σχημάτιζε ένα τεράστιο “Τ”. Εκεί στο θεατράκι του Νέου Φαλήρου παίχτηκε το μοναδικό “Ξιφίρ Φαλέρ” με μουσική του Σπύρου Σαμαρά και σκηνικά του μεγάλου Πάνου Αραβαντινού. Το Νέο Φάληρο έτσι ζούσε για χρόνια πολλά μέχρι που δύο ήταν οι παράγοντες που άρχισαν σταδιακά να το καταστρέφουν. 

Εκείνη η εξέδρα είχε γνωρίσει πρίγκιπες, βασιλείς, πρωθυπουργούς και Προέδρους της Δημοκρατίας να περπατούν πάνω στην ξύλινη κουπαστή της



Ο ένας παράγοντας καταστροφής ήταν η Σούδα με την δυσωδία της ενώ από το άλλο μέρος ήταν η κοίτη του Κηφισού ποταμού που διαρκώς καταστροφικές πλημμύρες κάθε φορά έντονης βροχόπτωσης. Σταδιακά οι παλαιοί “παραθεριστές” άρχισαν να φεύγουν και οι υπέροχες μονοκατοικίες με τους ανθοστόλιστους κήπους έμειναν παρατημένες για χρόνια. Όλο η Σούδα απομακρυνόταν αλλά μόνο στις υποσχέσεις και μαζί της και η ανάσταση του Φαλήρου. Μέχρι που αντί να απομακρυνθεί η Σούδα έφυγαν οι Φαληριώτες. 


Έκτοτε το Φάληρο ακολούθησε την τύχη της Ελλάδας. Κατοχή, διάλυση της εξέδρας από τους Γερμανούς. Ακολουθεί η μεταπολεμική περίοδος όπου το Ακταίον φιλοξενεί πρόσφυγες από την Ρουμανία. Η αίγλη έχει εξαφανιστεί και το Νέο Φάληρο ουδέποτε συνέρχεται από τα απανωτά πλήγματα που έχει δεχτεί. Όλο και μεγαλύτερες κατασκευές (στάδια, γήπεδα κλειστά και ανοικτά) διαδέχθηκαν το ένα το άλλο, μπαζώματα της όμορφης παραλίας τόσα πολλά που η παραλιακή περιοχή βρίσκεται ξαφνικά να απέχει ώρα περπατήματος για να βρεις θάλασσα! 

Γέφυρες, αερογέφυρες, τούνελ και συμφέροντα κατέστρεψαν ότι άφησε ο πόλεμος και η κατοχή. Το ανθρώπινο μέτρο χάθηκε και το μόνο που ίσως πλανιέται στην παραλία του ακόμη -έστω σ΄ αυτήν την μπαζωμένη και απομακρυσμένη- ίσως να είναι κάποιοι στίχοι από την βαρκαρόλα του Λαμπελέτ σε στίχους του Πολέμη: “Ο νυχτομπάτης χαρωπός, αγάλι αγάλια πέφτει, και η θάλασσα για δέστην πως, πως μοιάζει με καθρέπτη....”. (Στην φωτογραφία η παραλία του Νέου Φαλήρου με πλήθος κόσμου να κάθεται στα εκατοντάδες τραπεζάκια, το 1925)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

"Πειραϊκές ιστορίες του Μεσοπολέμου"